The Road to France #Roparun #Team52 (laatste blog)

Na de start zijn we met z'n allen naar ons eerste basiskamp gereden daar alles in gereedheid gebracht voor wissel nummer één en Mariska die ons de gehele #Roparun ontzettend goed heeft verzorg kon beginnen met de eerste maaltijd voor te bereiden. Masseurs klapte hun tafels uit in het gebouw... En wij hand en spandiensten, slap geouwehoer en koffie... Let the #Roparun begin!

Ik geniet, ik chauffeur ik rij bij.. slaap te weinig en eet te veel koolhydraten... Maar tjonge jonge wat ben ik aan het genieten. Dit is zo mooi en tof om bij te mogen zijn dat ik alles vergeet en met volle teugen geniet. Hier en daar een mopper van een loper... Weinig geslapen, slecht gegeten of zere benen. De masseurs doen hun best om iedereen onder handen te nemen zodat ze de volgende ronde er weer tegen kunnen. De chauffeurs rijden, wisselen, regelen en die Mariska maar gaan en gaan.. Onze teamcaptain waar ik de naam continu van vergeet..Oeps.. Is druk met regelen bijsturen, bellen en whatsapp..

En dan slaap ik eindelijk, is de benzine van het aggregaat op ojee en nu, hup in een busje, de vogeltjes fluiten en straat is leeg, op naar een benzine pomp. Goed ook weer geregeld...Langzaam naderen we België en daar staat ons een soort hotel te wachten als basiskamp. Wifi, douches met handdoeken en tempur bedden, hotel nee een brandweer kazerne heel prettig vertoeven hier. Helaas heb ik de rit door Zele niet meegemaakt.. Misschien volgend jaar. Als ik mee mag dan hé.

Ossendrecht een soort dependance van Zele daar mag ik mee doorheen en die ervaring vond ik gigantisch en dit terwijl ik nog steeds aan het genieten ben, weinig slaap en te eenzijdig eet.. maar hé lekker belangrijk. Snoepjes high-five's muziek en meer veel meer, je had erbij moeten zijn, eind van Ossendrecht stap ik op de fiets en mag mee naar Halsteren, onderweg gebeuren er kippenvel momenten.. een lach en een traan, aardbeien in een bekertje, gratis ontbijtje Wauw Wauw ik genoot maar nu nog meer.

Halsteren, the home base of team52 we lopen met ons spandoek de dorpsstraat in links-rechts overal mensen... Met het hele team zetten we een drafje in en ontvangen worden onder applaus en gejoel, ik straal en ziem ijn teamgenoten genieten. Vaders, moeders, vrouwen en kinderen iedereen is blij om hun dierbare weer te zien. Koffie, broodjes en vrolijkheid en dit alles door het Oude Raadhuis geregeld. En door. De laatste loodjes naar Rotterdam, vanuit hier schijnt het een feestje te zijn, bijna in ieder dorp staan er mensen langs de weg en word je ontvangen als een held..

De overige teamleden rijden door naar het centrum van Rotterdam druk heel druk is het al op de coolsingel, even proeven van dit feestje en dan richting de Erasmusbrug om ons team trots te ontvangen op de brug. Vanaf het terras en via whatsapp genieten we mee, wachten duurt lang heel lang maar hé dit is de Roparun dus meer dan de moeite waard.

Ze komen eraan, we lopen richting en over de brug om onze helden te ontvangen, ik zie geel veel geel, ik zie Christiaan met een big smile over de mat komen.. de rest volgt snel, blijheid, moe, voldaan je kunt het van hun gezichten aflezen. Wauw. Trots. Mooi. Geweldig. Glen geeft nog even een interview onze media-man :-) Brug over en dan richting de finish.. Een dik uur voetje voor voetje een dik uur genieten to the max, klappen, foto's en waardering hier doe je het voor. En dan eindelijk krijgen wij ons momentje even in the picture een kus een foto, groot in beeld en via de zijkant druipen we af. Af druipen met een mega tof gevoel, ik zie iedereen lachen.

Op naar Halsteren en mijn bed...Tot volgend jaar #Roparun #Team52

The Road to France #Roparun2015 #Team52 (Vervolg)

Het is net een schoolreisje, iedereen geplast, gedronken en sommige een tukje gedaan.. Alle kinderen geteld. Start de motoren op naar Le Bourget het verzamel punt van alle teams voor hun run naar Rotterdam. De spanning in de bus stijgt, althans nu spreek ik voor mezelf! Met de spanning stijgt ook de temperatuur want vive la france heeft de temperatuur goed voor elkaar. Rechts op de rotonde, de vrachtwagen neemt de verkeerde afslag en ik zie het terrein voor me.

Het is zitten is over, in de benen en helpen. Iedereen heeft eigenlijk zonder overleg wel een taak of doel voor ogen. De partytent en stoelen worden uit de trailer getrokken... De lange broeken geruild voor een kort broekje. Massage tafels uitgeklapt handdoeken erop, olie word uit de flessen geperst en de eerste handen gaan over de nu nog soepele kuiten.

Apples, bidons, bananen en de nodige snoeperij word in een kist gedaan, samen met flessen drinken en schone handdoeken de Crafter word volgeladen voor de eerste run. Dan is het tijd voor de #Roparun2015 pasta-maaltijd het schijnt dat deze niet van hoogstaande kwaliteit is, maar ach koolhydraten erin en lopen/fietsen met die benen. Jongens en meiden klinkt het door ons kampement Sigrid maant iedereen naar de party tent en geeft daar een hele mooie toepasselijke speech. Well done Captain.

Zo zijn we een uurtje verder alles in gereedheid gebracht en ik neemt het er even van, heerlijk op mijn slippertjes een rondje over het terrein doen, flesje water mee want het is echt wel warm. De bonte stoet van auto's, busjes, trailers en hier en daar een dixie maakt het een genot om naar te kijken, wat opvalt is dat iedereen vrolijk is. Glimlachend loop ik verder en eigenlijk ben ik op zoek naar team 157 aka Schouwen-Duivenland Runners.

Niet gevonden maar zo veel moois gezien en dat maakt het tijd om terug te gaan naar het team, de lopers en fietsers die als eerste mogen starten zijn er klaar voor. Als #Team52 gaan we gezamenlijk richting de start, telefoons en gopro's zijn gespot, iedereen wil zijn momentjes vastleggen. Ineens krijg ik de vraag of eigenlijk meer de mededeling ''mooi he, dat we hier bij mogen zijn, kun je toch niet uitleggen als je er niet geweest bent'' Ja antwoord ik volmondig dit is kippenvel!

Foto van het team, een hoi en dag, herkenning en gelukwensen... Jeetje wat tof dit....Langzaam stroomt het vol bij de start, team 52 word gemaand zich te splitsen, sporters in de rij rest van het team aan de zijlijn en afwachten. We gaan met de overig teamleden kijken naar andere teams die starten. 

Gezang en kippenvel het raakt me, geheel onbewust ga ik mee met het gezang en mijn ogen worden nat, ik haal diep adem en zie een emotioneel team aan de start staan. Hun momentje... Op hun t-shirt staat een foto voor die persoon zingen hun en wij uit volle borst mee.. Damn wat mooi dit... Het geel van ons team nadert de start, nog een laatste check bij de dj of onze muziek klaar staat.

Lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria, het duurt even maar dan heeft Kim het door, er word gezongen voor mij, iets wat emotioneel maar ze heeft haar tranen onder controle geniet ze van haar moment...Klappen en Go Go Go #Team52 maak er een mooie #Roparun van.

Tranen om een verlies. Tranen van vreugde zo dicht en ook weer zo ver van elkaar.. Ook dat is de Roparun..

Sjors.

The Road to France #Roparun2015 #Team52 (Vervolg)

De colonne vertrek richting België, trailer met oplegger gevolgd door drie busjes...gas erop. De eerste kilometers is het tam in de bus, even aftasten en dan langzaam komen de verhalen en grapjes op gang.. Ik vraag mezelf af, zou het in de andere busjes ook zo gezellig zijn. Koffie dan maar komt er achteruit de bus, Mariska neemt haar catering taak serieus, zelfs plastic bekertjes heeft ze mee, koffie met een eierkoek, krentenbol of worstenbroodje. Yes we zijn los.

Druk op zoek naar een hamer om het ijs te breken, ik voel nog een ijsschots dobberen tussen Dirk en mij, Dirk is lekker in z'n element achter het stuur en ik probeer contact te zoeken met de achterbank en de achter-achterbank. Het wegdek zoeft langzaam voorbij de stemming in de bus is top en ik merk dat het ijs langzaam smelt....Geklets en gegielen ja ja #Team52 is on the road.

Waar gaan we stoppen en net op het moment dat ik het wil uitspreken is Dirk mij voor hij vraagt aan een van de meiden in de bus of ze even willen checken bij Sigrid waar we gaan stoppen. Want ja die koffie is heerlijk maar wat er in gaat.. Precies. Net over de grens bij Frankrijk, een diepe zucht en enkele dan pas gaan door de bus. Team Captain beslist dus we rijden door, afknijpen die handel.

Beetje bij beetje raak ik in een fijn gesprek met Dirk, ik vraag hem van alles over het verloop van de Roparun. Hoe werkt dit, hoe werkt dat, wanneer ga ik rijden enz enz. Rijden, praten en zelf even lachen voor een foto momentje op de snel weg.. Das Dirk hè onze multi-chauffeur. Goed ik vang ineens een gesprek op tussen Ronald, Nicole en Jan ik sluit aan 'onderwerp van gesprek fysiotherapie'

Links op de achterbank heel vredig met haar hoofd tegen het raam ogen dicht en rustig ademend maakt Marlies niks mee van de reis..

Eindelijk de Péage we gaan lekker dat betekend dat de plas-pauze er aan komt. Welkom in Frankrijk altijd fijn het verwelkomen door Vodafone. Het is druk bij de tol, links-rechts komen er meer teams allemaal richting de start plaats. Even de deur open om een beetje frisse lucht naar binnen te laten, uhu, fris nou ja in ieder geval het idee hé. De poortjes door en Dirk gooit het gas open achter de truck aan. Net voor het tankstation hebben we de truck in zicht, busjes rechts de trailer naar links, wij tanken, plassen, geinen en ff een fotootje trekken. GoPro, Samsung en Iphone's vliegen uit de zakken.. Smile! De chauffeurs even een klein dutje en wij genieten van elkaar en de fijne Franse temperatuur.

Thumbs up and Smile!

#Blessure

Inmiddels loop ik al weer een tijdje hard.. In de tussen tijd, soms tot frustratie van mijn geliefde, ook al aardig wat running gear verzameld. Inmiddels aardig wat afstanden op mijn conto staan van 5 km tot aan een halve marathon. En eigenlijk gaan al de afstanden me lekker af. Ook tot die running gear horen mijn drie paar schoenen...

De maanden dat ik actief ben bij AVDelta sport in Zierikzee merk ik goede vooruitgang aan mijn conditie, ik herstel stukken beter en krijg steeds meer lol in het lopen. Bruinisse was mijn vuurdoop daar nam ik deel aan mijn eerste georganiseerde loopje 10 km en trots dat ik was. Trots en kapot. Dus al met al ik vind hardlopen leuk. Kriebels als ik dagen niet kan lopen, lees inmiddels diverse blogs en bladen die er mee te maken hebben.. Soort van loop-addict aan het worden.


De halve van Renesse was wel mijn toppunt dit jaar, persoonlijk vond ik dat ik er klaar voor was en dat deelde menigeen ook met mij, tja tot dat je dan daadwerkelijk aan het deelnemen bent en onderweg zoiets hebt van. Dat dus, zwaar heel zwaar vond ik de 21.1 km door Renesse. De laatste 5km leken er wel 20. Trots op het uitlopen en eigenlijk vrij snel na de finish uitgesproken dat ik nooit maar dan ook nooit meer de halve van Renesse ga lopen.

De maandag en aansluitende week na de halve ben ik gewoon door gegaan met lopen die week heb ik er 27 gelopen en ik voelde me goed.. Goed nee fantastisch. En ergens, waar kan ik de vinger er niet opleggen na die week van de 27 km is het gebeurd. Klaar ik was er even klaar mee, mijn hoofd en lijf wilden niet meer. Zelfs zo klaar dat er een fysio aan mijn lijf te pas moest komen. Even een harde reset. Naaldje hier, naaldje daar, enkels en heup weer op z'n plek en ik dacht laat de Roparun maar komen.

Afgelopen zaterdag na 10 dagen niet lopen. Tien dagen van geen zin, geen fut, gewoon even blegh. Trok ik met plezier en goede moed mijn loopschoenen weer aan. Even warmlopen en wat oefeningen, horloge op go en gaan, temperatuur was goed, beetje wind en zonnetje op mijn bolletje ik genoot langzaam voerde ik het tempo op. Bam.. shit.. aahh nee na 2.5 km voelde ik hem opkomen in mijn bil, langzaam kroop hij naar mijn achterkant dijbeen en vervolgde zijn weg vliegensvlug naar de knie, net eronder. Negeren en doorlopen. Bij 2.9 km was het klaar.

Klaar dacht ik no way, horloge op go en rennen met je donder, ja natuurlijk Sjors, dan kan je hoofd wel zeggen rennen maar als je lijf het er niet mee eens is. Klaar dus! Op de grond gezicht naar de zee en voluit-hardop mopperend. Opgestaan even even wat gerekt en nog één keer proberen dan, met hangen, wurgen, zuchtend en verbijten heb ik er 6km uitgeperst.

Zaterdagochtend tien uur, nieuwe poging, ook deze poging strand voortijdig alleen nu al na 1.5 km ook nu weer enkel keren geprobeerd. Maar nee.. het is klaar voor nu.

Hamstring blessure!

Rust!

Rekken!

Hamstring sterker maken!

Geduld!

Dat dusss!

Sjors.

Foto en website join2train.org

The Road to France #Roparun2015 #Team52

Stipt 04:00 gaat de wekker... Verbaasd en suf kijk ik om me heen, huh, wekker op zaterdag. Mijn vrouw maakt wat ondefinieerbare geluiden en komt ook langzaam tot bewustzijn. Ik tik de wekker uit spring m'n bed uit en realiseer. Roparun2015 gaat van start. Binnen de kortste tijd ben ik wakker en alert, spring in mijn badjas en zeg komaan schat je bed uit het is de dag. Haar liefste blik, ik draai me om en ga een verdieping lager.

Laatste spulletjes in mijn tas, kleed me aan zorg dat ik goed kan zien, vervolg mijn weg naar beneden voor een stevig ontbijt, en lunch voor onderweg. Kriebels komen.. voeten onrustig en ongemerkt jaag ik mijn lieve vrouw op dat ze tempo moet maken. Want ook zei moet toch maar haar bedje uit voor mijn goede doel ding.. De Schat... 05:15 stappen de auto in richting Halsteren.

Wat een tijdstip om op zaterdagochtend en cours de route te zijn, geen kip op de weg dus we gaan lekker vlot. Halsteren binnenrijdend zie ik de de trailer staan en al enkele #Team52 leden staan. Zenuwachtig stap ik uit, een knuffel en diverse kussen en ik zwaai mijn vrouw uit, met piepende banden rijd ze terug richting haar bedje. Goedemorgen klinkt het.

Langzaam kleurt de dorpsstraat van Halsteren geel/zwart, tassen ploffen op de grond, de laatste spullen kunnen nog even de trailer in en dan is het tijd voor gezang en felicitaties want Kim is jarig vandaag. Busjes compleet, #Team52 compleet, trailer vol.. Kussen en knuffels, traan en een lach en dan op naar Frankrijk. Drie busjes en één vrachtwagen. France here we come.