Zaterdag rond lunchtijd kruipen wij samen de auto in, waarvan de achterbak volgeladen is, weekendje Valkenburg lijkt meer op een week weg. Spanning zit goed in mijn lijf, koppie staat strak. Laatste check, alles is mee, en we rijden. Navigatie geeft aan 14:30 eta. Ranst, tijd om even wat te eten, broodje, sapje en langzaam begin ik te ontspannen. En door! Hotel misser zal ik verder niet vermelden. Aangekomen in het motel, met koelkast, waterkoker en bad, gaan we onze weekend spullen uitladen, wat koud moet gaat koud de rest is voor later op de avond nu eerst even het centrum in voor een verdient ontspan-biertje.
Zaterdagavond before the race
Ja wat doe je dan in een hotel kamer. Sex. Nope niet voor de wedstrijd. Bad dan maar, met een bakkie koffie, terwijl mijn VP,er in bad ligt, ben ik the voice aan het kijken tenminste dat probeer ik mijn hoofd is vol met, ja heb ik dit, en als ik daar, eten genoeg bij mij, water met tailwind en zo gaat het maar door. Ik probeer om rustig te zijn en de gezonde spanning onder controle te krijgen. Moet dat dan! Nee gewoon ervaren wat dit met je doet blijkt het beste te werken, Yo, moet je ook in bad, klinkt het vanuit de badkamer. Heet kak. Eruit dan maar. Als wij op hotel zijn gaat de ipad mee, dus Netflix aan en in chill modus, zo chill dat ik in slaap val. Wekker 06:30, licht uit en slapen. Gelukkig val ik in no time in slaap 😎 Tot half vier en toen was het klaar he met slapen, hoofd ging in denk stand, zo irritant ppff, linker zij, rechter zij, rug, niks hielp. Accepteren maar dan.
Zondag Race day
Iris gaat aan de gang met ons ontbijt, gewoon, gewoon havermout want je moet geen gekke dingen doen op de dag van je eerste ultra, je lijf gaat al genoeg voor de kiezen krijgen. Gelukkig is mijn lijf daar nog niet van op de hoogte. Terwijl dat gebeurt, stal ik mijn kleding en alles uit wat ik die dag nodig denk te hebben, en dat is veel, heel veel. Kleding check, daarover geen zorgen meer, hoewel ik twijfel over een lange of korte broek, gelukkig heb ik een vrouw die op dat moment voor mij knopen doorhakt en heel slim zegt een lange broek want de ochtenden zijn gewoon nog fris , zo gezegd zo gedaan, natuurlijk gaat de korte broek mee in de tas/bak voor de eerste vp, kan ik daar altijd wisselen. Zo en dan nu eten en drinken voor onderweg verzorgen! Tailwind voor in de flask, en gelijk ook voor bij de verzorgingsposten, dat is best veel wit poeder op de vroege morgen. Check. Nu het overige verdelen, repen met havermout en de pas ontdekte pindakaas repen, nakd repen, jeetje wat moet je als loper toch zonder repen. En niet te vergeten mijn vanille/rijst toetjes die wil ik graag op kilometer 40 opeten. Natuurlijk gaan ook de snelle jelle's mee, het overige qua eten pak ik wel op de verzorgingspost daar staat altijd genoeg lekkers en voedzaam, bijna vergeet ik de bouillon zakjes mee te nemen, heel de dag zoet daar ga ik niet zo goed op dus zout moet ook mee.
Tijd om te vertrekken
Lijf en hoofd zeggen hop die auto in en rijden met die handel, ben er klaar mee. Het moet maar gebeuren. Eerst een kort ritje naar het vertrek punt waar ook de andere lopers zijn, gelukkig staat de koffie klaar en is de sfeer goed daar, die twee samen doen mij ontspannen, enigszins, talk of the day is natuurlijk onze loop, ontkomen aan de confrontatie kun je niet vandaag! Lets do this, op naar het startpunt, aangekomen op de parkeerplaats doet een ieder zijn ritueel alvorens wij los mogen van de grote smurf aka Cor de race CEO, natuurlijk ook nu geeft hij ons een uitgebreide briefing, of ik alles meegekregen heb wat Cor zei, daar heb ik zo mijn twijfels over, ergens was mijn hoofd iets afwezig, of gewoon al bezig met de loop. Wat ik wel heel duidelijk uit Cor zijn mond heb gehoord. GENIETEN mensen, ook al gaat het zeer doen, genieten. Kwart voor negen, blijkbaar is het nu echt tijd om te starten, als vijf brave lammetjes lopen wij achter de leider aan. En toen gebeurde er iets. Zonder dat ik er erg in had volgde ik dus Cor, HALLO hoor ik achter mij en ik draai om. Staat ze daar geheel verontwaardigd te kijken naar mij. Vergeet ik gewoon mijn vrouw gedag te zeggen...ai ai, snel draai ik mij om, kus kus en tot straks.
De eerste 10k
Moet zeggen die verliepen in een redelijk net tempo, ik dacht 1:06, ergens wist ik wel dit ga ik niet nog 4x doen, dan zou mijn eindtijd voor 50 kilometer uitkomen op 4:30 daar zou ik voor tekenen. Niet realistisch dus. Inmiddels was de temperatuur aardig gestegen dus lange broek- ja deze kou kleun was begonnen in een lange broek- uit en korte aan. Snel wat gedronken een kleinigheid gegeten, op naar de volgende 10 kilometer. Lopend over de paden gaat je hoofd allerlei kanten op allereerst een check van het lijf, dat is wat Cor ons verteld heeft check minimaal één keer per uur je staat van zijn. Ik zeg goed gekeurd. De afgelopen trainingsmaanden gaan door je bol, de komende kilometers ook daar ga je over mijmeren, druk dus. Kappen maat zeg ik, genieten van vandaag. Dus ik pak mijn telefoon en sta zelf even stil om de omgeving op de plaat te zetten. Zonder opmerkelijke dingen verlopen de kilometers richting de 20k, en daar zou vp 2 zijn. Zou! Want blijkbaar was er op kilometer 20 geen plek voor een vp, oke, oke. Dat viel even tegen, ben ik dan verkeerd gelopen, te ver, afslag gemist, jeetje twijfel. Ondertussen loop ik door en kom niets wat lijkt op een vp tegen. Bos weer in en totaal, ja hoe benoem ik dit. Van slag ? ja dat dekt de lading wel, aangekomen bij een hek, welke ik door moet, kijk ik om mij heen, weiland voor mij, dat hek achter mij, links geen vp, rechts geen vp. weer trek ik mijn telefoon uit het vestje, dit keer niet voor een foto, nee ik wil bellen om te vragen waar de vp is. Een baal moment. Wat blijkt ik moet het weiland door en dan kom ik aan de weg de vp tegen, inmiddels was ik voor mijn gevoel al 10 minuten aan het rond dwalen, komt er versterking door het hekje lopen. Peter en Patricia, hebben duidelijk wel door waar heen te moeten, dus follow the leader en met z'n drieën komen wij bij vp2 aan!
En door
Volgens ons schema ligt vp3 op kilometer 28, vrij kort op vp2 wat achteraf gezien best een fijn moment was. Even mijn lief weer zien, korte update van mijn staat van zijn. Jezelf even oppeppen. Op die vp had ik het plan- vooraf, toen ik nog geen idee had hoe mijn lijf er aan toe zou zijn na 28k- om een vanille-rijst toetje te eten, calorieen aanvullen. Tevens water met Tailwind aanvullen en een flask met gewoon plat water. De benen en mindset voelde goed. Tot dat! Mijn lijf het vanille-rijst toetje voelde binnenkomen. Misselijk. Kak en nu ging er door mijn hoofd, hoe ga ik nu 12 kilometer volbrengen naar de volgende vp! Opgeven is geen optie en ook geen reden toe, lows en highs horen erbij. Welkom bij je eerste low. Ik zeg de crew gedag mijn lief een smakkerd en vervolg mijn eerste ultra poging. Dus dat misselijke gevoel onder de knie krijgen, de mindset goed houden en tevens genieten, man man wat een opgaves als ik het zo typ. Nou ik kan je zeggen dat waren die 12 kilometers inderdaad. Gelukkig kreeg ik het voor elkaar, mede mogelijk gemaakt door Peter, ik zag hem steeds iets dichterbij komen en bedacht mij ik kan beter samen lopen en mij optrekken aan hem. En zo liepen en renden wij, op een moment was ik weer de baas over mijn lijf, ondanks de aanhoudende misselijkheid, ik kon iets tempo verhogen. Zomaar uit het niets zie ik ineens een persoon opduiken met van dat dansende krullende haar, huh, Chris? en terwijl het tot mij doordringt dat het daadwerkelijk Chris van Beem is komt er door dat onverwachte moment een glimlach op mijn gezicht. Chris komt naast mij lopen en constateer dat ik er een goed tempo in heb zitten, met daarbij de vraag hoe voel je je,lopen wij gezamenlijk een stukje, en wat schetst mijn verbazing daar zie ik een baard en een kale kop, nog een bekende Cor, oké dan moet ik bij de volgende vp zijn. Nee zegt Cor dit is een verassing een extra moment waarop wij jullie even motiveren en trots zijn. Top actie, en Cor wijst mij de weg en roept na, paar kilometer nog en dan heb je de volgende vp, ik steek mijn duim op.
Tussen vp2 en vp3 heb ik contact gehad met mijn lief over mijn misselijkheid en haar gevraagd en op advies van Chris om een kop bouillon klaar te zetten met een magnesium pil erbij. Vlak voor die vp, komt daar mijn steun en toeverlaat ineens opduiken bovenaan de trap en mijn hartje smelt, glimlachend loop ik met Hylke on the side de trap op. Ik gooi mijn vestje af om vervolgens een ander droog vestje-dit had ik dan wel weer heel goed uitgedacht, al zeg ik het zelf- om te doen voor het laatste stuk. Alles wat ik nodig achte overgedaan in het vestje, kom bouillon opgedronken, flinke boost zout erin en hopelijk in combinatie met de magnesium gaat dit mij verder helpen.
Van 40 tot en met 52
De laatste 12 kilometer zijn gestart, vol vertrouwen en moed vervolg ik mijn weg, door het centrum van ja welke stad weet ik niet precies, hey hier ben ik eerder geweest ging er door mijn hoofd. Na de koning van Spanje trail hebben wij hier wat gegeten en gedronken op het terras. Focus George, want hier kun je fout lopen, zowel mijn Suunto als de weg bewijzenring op de palen helpen mij om de juiste weg te vinden. Constatering, de misselijkheid, het gevoel van opkomende kramp is aan het verdwijnen. Ik glimlach weer, ondanks dat mijn lijf voelt dat ik er al 41 op heb zitten glimlach ik. Tot mijn verbazing kan ik het tempo iets opvoeren tijdens het omhoog wandelen, ook met het hardlopen heb ik een snellere tred, dit doet mij goed en geeft vertrouwen. De natuur, de zon, de warmte maakt het een mooie dag, ja heus ik vergeet niet te genieten, ene kilometer meer genot dan de andere maar ik geniet. Langzaam kruipen de kilometers voorbij en ik word emotioneel, tranen lopen over mijn gezicht en ik proef zout. Emoties want ik ben op kilometer 43, meer dan een marathon en ik ga glunderen ik bloei op ik, ik, ik. Man man wat ben ik trots, ik ga dit doen, ik ga het volbrengen die laatste kilometers loop ik op een roze wolk, note to my self, wel met pijn in mijn donder op die roze wolk, maar hey who cares ik niet in ieder geval.
Daar staat ze
Terwijl ik haar zie, komen weer de emoties naar boven, op het randje, ik ze bedwingen, twee keer slikken. We kletsen wat, drink nog een kom bouillon. Het lijkt wel een moment op Schiphol op de kis and ride strook, ik kijk op mijn horloge en zie zo goed als 49 kilometer staan, vanaf hier is het nog 5 kilometer zegt ze. Ja nee joh, nog 3 en dan ben ik er toch. Druk de Suunto weer op start, de laatste kilometers ga ik weg tikken. Weet je vroeger in de keuken waren er momenten, dat als je een kikken voorgerecht had gemaakt je zei, man hier krijg je een keihard *** van, dat he, dat gevoel overviel mij. Ik vloog, ik genoot, ik liet de dag door mijn hoofd gaan. Met de wetenschap dat ik straks een ultra-loper ben schoten de laatste voorbij. En daar dook hij op, Cor, een koude rilling want als je Cor ziet staan weet je ik heb het gedaan. Samen lopen we het laatste stukje, Cor zegt tot aan het draai hekje George dan is het klaar. Lol. Het draai hekje is weg zegt Cor lachend. En samen lopen wij tot daar, ik had al op mijn horloge gekeken en geconstateerd dat ik er geen 52 op had staan. Dit meld ik Cor en zeg hem, ik loop door tot dat ik er 52 heb, zo gezegd zo gedaan. Finish! Ultraloper! Trots!
Nog even de stad door wandelen en dan kom je bij het hotel aan.
Telefoon
Nu heeft zei emoties, ik hoor het in haar stem, huilen moet ze. Waar ben je vraagt ze. Klaar gefinisht, ik ben ultra-loper. Terwijl ik dat zeg voel ik dat er iets is, huilend en emotioneel verteld ze mij, en nu was ik er niet toen je klaar was, en, en, en. Ik snap haar volkomen. Ergens had ik het zelfde, ik miste haar op dat moment eveneens. Ik stel haar gerust, wij zien elkaar zo. Ik loop door een stad vol mensen die aan het winkelen zijn, op het terras genieten van hun vrije dag en ik. Ik loop te glunderen als een malle want ik heb het gedaan mijn eerste 52 kilometer volbracht in 6 uur en 4 minuten. Mensen kijken naar mij, want ik wijk af in het straatbeeld met mijn hardlooptune. Goolge maps helpt mij naar het hotel, verder op loopt Hylke ik fluit naar hem en samen lopen we verder. En daar is ze dan. Een knuffel en kusjes, hand in hand lopen we door naar het hotel. Zei trots, ik moe en nog trotser.
En nu, genieten, herstellen, trots zijn. En door naar meer.
Wil je dit ook, meer dan een halve marathon, verdere afstanden trailen check dan de site
https://www.start2ultra.com/ daar word je te woord gestaan met je vragen.
Natuurlijk mag je mij ook alles vragen of dit traject!
Tijd om te vertrekken
Lijf en hoofd zeggen hop die auto in en rijden met die handel, ben er klaar mee. Het moet maar gebeuren. Eerst een kort ritje naar het vertrek punt waar ook de andere lopers zijn, gelukkig staat de koffie klaar en is de sfeer goed daar, die twee samen doen mij ontspannen, enigszins, talk of the day is natuurlijk onze loop, ontkomen aan de confrontatie kun je niet vandaag! Lets do this, op naar het startpunt, aangekomen op de parkeerplaats doet een ieder zijn ritueel alvorens wij los mogen van de grote smurf aka Cor de race CEO, natuurlijk ook nu geeft hij ons een uitgebreide briefing, of ik alles meegekregen heb wat Cor zei, daar heb ik zo mijn twijfels over, ergens was mijn hoofd iets afwezig, of gewoon al bezig met de loop. Wat ik wel heel duidelijk uit Cor zijn mond heb gehoord. GENIETEN mensen, ook al gaat het zeer doen, genieten. Kwart voor negen, blijkbaar is het nu echt tijd om te starten, als vijf brave lammetjes lopen wij achter de leider aan. En toen gebeurde er iets. Zonder dat ik er erg in had volgde ik dus Cor, HALLO hoor ik achter mij en ik draai om. Staat ze daar geheel verontwaardigd te kijken naar mij. Vergeet ik gewoon mijn vrouw gedag te zeggen...ai ai, snel draai ik mij om, kus kus en tot straks.
De eerste 10k
Moet zeggen die verliepen in een redelijk net tempo, ik dacht 1:06, ergens wist ik wel dit ga ik niet nog 4x doen, dan zou mijn eindtijd voor 50 kilometer uitkomen op 4:30 daar zou ik voor tekenen. Niet realistisch dus. Inmiddels was de temperatuur aardig gestegen dus lange broek- ja deze kou kleun was begonnen in een lange broek- uit en korte aan. Snel wat gedronken een kleinigheid gegeten, op naar de volgende 10 kilometer. Lopend over de paden gaat je hoofd allerlei kanten op allereerst een check van het lijf, dat is wat Cor ons verteld heeft check minimaal één keer per uur je staat van zijn. Ik zeg goed gekeurd. De afgelopen trainingsmaanden gaan door je bol, de komende kilometers ook daar ga je over mijmeren, druk dus. Kappen maat zeg ik, genieten van vandaag. Dus ik pak mijn telefoon en sta zelf even stil om de omgeving op de plaat te zetten. Zonder opmerkelijke dingen verlopen de kilometers richting de 20k, en daar zou vp 2 zijn. Zou! Want blijkbaar was er op kilometer 20 geen plek voor een vp, oke, oke. Dat viel even tegen, ben ik dan verkeerd gelopen, te ver, afslag gemist, jeetje twijfel. Ondertussen loop ik door en kom niets wat lijkt op een vp tegen. Bos weer in en totaal, ja hoe benoem ik dit. Van slag ? ja dat dekt de lading wel, aangekomen bij een hek, welke ik door moet, kijk ik om mij heen, weiland voor mij, dat hek achter mij, links geen vp, rechts geen vp. weer trek ik mijn telefoon uit het vestje, dit keer niet voor een foto, nee ik wil bellen om te vragen waar de vp is. Een baal moment. Wat blijkt ik moet het weiland door en dan kom ik aan de weg de vp tegen, inmiddels was ik voor mijn gevoel al 10 minuten aan het rond dwalen, komt er versterking door het hekje lopen. Peter en Patricia, hebben duidelijk wel door waar heen te moeten, dus follow the leader en met z'n drieën komen wij bij vp2 aan!
En door
Volgens ons schema ligt vp3 op kilometer 28, vrij kort op vp2 wat achteraf gezien best een fijn moment was. Even mijn lief weer zien, korte update van mijn staat van zijn. Jezelf even oppeppen. Op die vp had ik het plan- vooraf, toen ik nog geen idee had hoe mijn lijf er aan toe zou zijn na 28k- om een vanille-rijst toetje te eten, calorieen aanvullen. Tevens water met Tailwind aanvullen en een flask met gewoon plat water. De benen en mindset voelde goed. Tot dat! Mijn lijf het vanille-rijst toetje voelde binnenkomen. Misselijk. Kak en nu ging er door mijn hoofd, hoe ga ik nu 12 kilometer volbrengen naar de volgende vp! Opgeven is geen optie en ook geen reden toe, lows en highs horen erbij. Welkom bij je eerste low. Ik zeg de crew gedag mijn lief een smakkerd en vervolg mijn eerste ultra poging. Dus dat misselijke gevoel onder de knie krijgen, de mindset goed houden en tevens genieten, man man wat een opgaves als ik het zo typ. Nou ik kan je zeggen dat waren die 12 kilometers inderdaad. Gelukkig kreeg ik het voor elkaar, mede mogelijk gemaakt door Peter, ik zag hem steeds iets dichterbij komen en bedacht mij ik kan beter samen lopen en mij optrekken aan hem. En zo liepen en renden wij, op een moment was ik weer de baas over mijn lijf, ondanks de aanhoudende misselijkheid, ik kon iets tempo verhogen. Zomaar uit het niets zie ik ineens een persoon opduiken met van dat dansende krullende haar, huh, Chris? en terwijl het tot mij doordringt dat het daadwerkelijk Chris van Beem is komt er door dat onverwachte moment een glimlach op mijn gezicht. Chris komt naast mij lopen en constateer dat ik er een goed tempo in heb zitten, met daarbij de vraag hoe voel je je,lopen wij gezamenlijk een stukje, en wat schetst mijn verbazing daar zie ik een baard en een kale kop, nog een bekende Cor, oké dan moet ik bij de volgende vp zijn. Nee zegt Cor dit is een verassing een extra moment waarop wij jullie even motiveren en trots zijn. Top actie, en Cor wijst mij de weg en roept na, paar kilometer nog en dan heb je de volgende vp, ik steek mijn duim op.
Tussen vp2 en vp3 heb ik contact gehad met mijn lief over mijn misselijkheid en haar gevraagd en op advies van Chris om een kop bouillon klaar te zetten met een magnesium pil erbij. Vlak voor die vp, komt daar mijn steun en toeverlaat ineens opduiken bovenaan de trap en mijn hartje smelt, glimlachend loop ik met Hylke on the side de trap op. Ik gooi mijn vestje af om vervolgens een ander droog vestje-dit had ik dan wel weer heel goed uitgedacht, al zeg ik het zelf- om te doen voor het laatste stuk. Alles wat ik nodig achte overgedaan in het vestje, kom bouillon opgedronken, flinke boost zout erin en hopelijk in combinatie met de magnesium gaat dit mij verder helpen.
Van 40 tot en met 52
De laatste 12 kilometer zijn gestart, vol vertrouwen en moed vervolg ik mijn weg, door het centrum van ja welke stad weet ik niet precies, hey hier ben ik eerder geweest ging er door mijn hoofd. Na de koning van Spanje trail hebben wij hier wat gegeten en gedronken op het terras. Focus George, want hier kun je fout lopen, zowel mijn Suunto als de weg bewijzenring op de palen helpen mij om de juiste weg te vinden. Constatering, de misselijkheid, het gevoel van opkomende kramp is aan het verdwijnen. Ik glimlach weer, ondanks dat mijn lijf voelt dat ik er al 41 op heb zitten glimlach ik. Tot mijn verbazing kan ik het tempo iets opvoeren tijdens het omhoog wandelen, ook met het hardlopen heb ik een snellere tred, dit doet mij goed en geeft vertrouwen. De natuur, de zon, de warmte maakt het een mooie dag, ja heus ik vergeet niet te genieten, ene kilometer meer genot dan de andere maar ik geniet. Langzaam kruipen de kilometers voorbij en ik word emotioneel, tranen lopen over mijn gezicht en ik proef zout. Emoties want ik ben op kilometer 43, meer dan een marathon en ik ga glunderen ik bloei op ik, ik, ik. Man man wat ben ik trots, ik ga dit doen, ik ga het volbrengen die laatste kilometers loop ik op een roze wolk, note to my self, wel met pijn in mijn donder op die roze wolk, maar hey who cares ik niet in ieder geval.
Daar staat ze
Terwijl ik haar zie, komen weer de emoties naar boven, op het randje, ik ze bedwingen, twee keer slikken. We kletsen wat, drink nog een kom bouillon. Het lijkt wel een moment op Schiphol op de kis and ride strook, ik kijk op mijn horloge en zie zo goed als 49 kilometer staan, vanaf hier is het nog 5 kilometer zegt ze. Ja nee joh, nog 3 en dan ben ik er toch. Druk de Suunto weer op start, de laatste kilometers ga ik weg tikken. Weet je vroeger in de keuken waren er momenten, dat als je een kikken voorgerecht had gemaakt je zei, man hier krijg je een keihard *** van, dat he, dat gevoel overviel mij. Ik vloog, ik genoot, ik liet de dag door mijn hoofd gaan. Met de wetenschap dat ik straks een ultra-loper ben schoten de laatste voorbij. En daar dook hij op, Cor, een koude rilling want als je Cor ziet staan weet je ik heb het gedaan. Samen lopen we het laatste stukje, Cor zegt tot aan het draai hekje George dan is het klaar. Lol. Het draai hekje is weg zegt Cor lachend. En samen lopen wij tot daar, ik had al op mijn horloge gekeken en geconstateerd dat ik er geen 52 op had staan. Dit meld ik Cor en zeg hem, ik loop door tot dat ik er 52 heb, zo gezegd zo gedaan. Finish! Ultraloper! Trots!
Nog even de stad door wandelen en dan kom je bij het hotel aan.
Telefoon
Nu heeft zei emoties, ik hoor het in haar stem, huilen moet ze. Waar ben je vraagt ze. Klaar gefinisht, ik ben ultra-loper. Terwijl ik dat zeg voel ik dat er iets is, huilend en emotioneel verteld ze mij, en nu was ik er niet toen je klaar was, en, en, en. Ik snap haar volkomen. Ergens had ik het zelfde, ik miste haar op dat moment eveneens. Ik stel haar gerust, wij zien elkaar zo. Ik loop door een stad vol mensen die aan het winkelen zijn, op het terras genieten van hun vrije dag en ik. Ik loop te glunderen als een malle want ik heb het gedaan mijn eerste 52 kilometer volbracht in 6 uur en 4 minuten. Mensen kijken naar mij, want ik wijk af in het straatbeeld met mijn hardlooptune. Goolge maps helpt mij naar het hotel, verder op loopt Hylke ik fluit naar hem en samen lopen we verder. En daar is ze dan. Een knuffel en kusjes, hand in hand lopen we door naar het hotel. Zei trots, ik moe en nog trotser.
En nu, genieten, herstellen, trots zijn. En door naar meer.
Wil je dit ook, meer dan een halve marathon, verdere afstanden trailen check dan de site
https://www.start2ultra.com/ daar word je te woord gestaan met je vragen.
Natuurlijk mag je mij ook alles vragen of dit traject!
