zaterdag 15 februari 2020

thumbnail

50 and stil running

Geboren in 1970 betekend dit jaar abraham zien, voor mij was dit afgelopen donderdag een feit. En het doet wel iets met mij want the big five-O is best al wel een leeftijd. Het uitspreken, ik ben vijftig. Vroeger in mijn jonge jaren als ik dan hoorde dat iemand vijftig was, dacht of zei ik, man dan is je leven toch al wel over zeker, vijftig dan ben je oud! Zoals met zoveel in het leven is het accepteren en doorgaan. 

Hardlopen als een vijftiger, was vrijdag de eerste keer en jeetje wat voelde ik mij raar. Raar, of onzeker, dat is een betere omschrijving, had ik daar een reden voor ? op voorhand wel ja. Kriebels tijdens het omkleden, kleding stress...man man, hardlopen moest toch ontspanning geven en een hobby zijn. Nou vandaag niet.

Hup de 5xplus aan de linker pols, voordeur op slot, benen in gang en de go, tien kilometer op een tempo van 5:37 per kilometer. Mijn hoofd tolt, dat red ik niet, ik heb dit in geen tijden gedaan, tien kilometer op één tempo lopen en voor het moment best een pittig tempo, op voorhand. Dus zo begon mijn loop, wat  met zich mee brengt dat je hartslag en ademhaling hoog zijn.

Kilometer na kilometer is de 5:37 een lastig te behalen doel, of te snel of te langzaam..ppff wat een zeik rondje is dit en dan moet ik er nog 5 lopen. Waarom is dit gevoel er toch. Geen haar op mijn hoofd die er iets van snapt, dit is niet mijn eerste loopjaar, niet mijn eerste 10 kilometer, niet mijn eerste trainingsschema, niet mijn eerste marathon afstand. WAAROM! Nope wel je eerste of hopelijk de laatste hernia ever in mijn lijf, dat brengt die onzekerheid voort. Nog nooit heeft mijn lijf mij zo in de ''steek'' gelaten. Nog nooit was er een punt in mijn leven waarop ik niet kon vertrouwen op mijn lijf. Eerder schreef ik accepteren en door, nou met die hernia kost mij dat ontzettend veel moeite, ik kan het gewoon weg niet accepteren. 

Gelukkig, tenminste dat bleek op het moment dat ik de Fenix stopte dat ik die tien kilometer wel op één tempo kan lopen zelfs zo dat de 5:37 verpulverd is. Te snel dus...Wat zal coach Sander daar van vinden! Hartslag ben ik wel tevreden over, de cadans is ook een punt van tevredenheid. 

Zaterdag stond er een 22 op de agenda, die gaat verplaatst worden naar zondag, lopen met Dennis wordt het dan. Zaterdag is het feest want die Big Five-O laten wij natuurlijk niet zomaar voorbij gaan. Visite, taart en een borrel samen met goed gezelschap, gelukkig ben ik daar niet zenuwachtig over. Vrijdag was valentijn, dat was na het lopen een heerlijk bakje koffie met een toepasselijk taartje erbij, weekend vast goed beginnen. 

George



in plaats van 5:37 deed ik 5:29 per kilometer
 

About

Mogelijk gemaakt door Blogger.