Was het augustus of september 2024 ik weet het niet precies meer, ergens rond die tijd hielt mijn lijf en hoofd er mee op! Klaar. Stop. Over en uit zei het. Na maanden tobben voor dat die off knop ingedrukt werd had ik allerlei onderzoeken ondergaan, bloed och liters afgenomen, urine tjonge niet aan te slepen en ik had bijna de sleutel van de dokterspraktijk.
Totaal van mijn stuk en uit het veld geslagen.
Enkele klachten.
Moe extreem moe, zweten vooral in de nacht, denken lukte niet meer, duizeligheid, slapen veel heel veel, dorst, hartkloppingen, lopen gaat niet zonder dat het zeer doet, woorden kan ik niet meer opkomen, zinnen kloppen niet, irritatie om alles, concentratie is 0, spierkrampen over mijn hele lijf, zere heupen, onrustige benen.
Als je hiermee aankomt krijg je direct...ooh overspannen, burn-out, stress. Rust pakken dan komt het goed, even alles op hold. Wil je een pilletje tegen de stress en depressiviteit??
Ergens zei mijn hoofd, NEE, dit is niet overspannen zijn. Dit is iets anders! Niemand kon mij vertellen wat. Enige wat ik te horen kreeg. Rust en acceptatie want dan begint het herstel. Oke, oke, vertel is dan hoe accepteer je dat je na 54 jaar waar je alles kon op je niveau nu ineens dat allemaal niet meer kan en dat even accepteert. Ja, daar kan ik je niet bij helpen en ook niet uitleggen.
En door dat je niks meer kan, komt er ook nog eens boosheid, frustratie en verdriet om de hoek kijken. Want huilen och zoveel tranen zijn er gevloeid. Gelukkig heb je dan, zoals we zulke mensen in Rotterdam noemen een flapdrol van een bedrijfsarts! Die het allemaal onder het kleed veegt en niet verder kijkt dan een waarschijnlijke burn-out, de beste man heeft mij niet 1 keer persoonlijk gezien. In 15 minuten, telefonisch had hij zijn diagnose gesteld......Precies
Maanden zoek je naar hulp, links en rechts of rechtdoor goh wat heb ik allemaal niet geprobeerd niks had de uitwerking waar je op hoopt.
Waarom dat weet ik nu.
Wat het gekke is, na maanden thuis zitten, denk je ja ja ik ga beter. Nee, Niet, totaal niet. Nog steeds loop je achter de feiten aan en niemand die je kan helpen. En nog steeds hoor je rust en acceptatie. Ja mn hoela...denk je dan. Die fijne bedrijfsarts had ook een re-integratie traject opgesteld.
Nou ik kan je vertellen toen hij dat voorstelde vroeg ik hem, lees je nu voor uit eigen werk, of een eerste hulp bij burn-out voor dummies boek. Want begrijpen deed en doet hij het niet. Goed ik ben de moeilijkste niet en begon het traject. Langzaam en vooral behoedend voor mijn eigen zijn deed ik dingen op mijn werk. KAPOT, echt kapot moe was ik..thuis klapte ik uren in slaap op de bank. En geloof mij dit slapen deed me goed, langzaam de uren uitbouwen. Ik verklaarde de medische wereld voor gek.
Buiten werken was er niks in mijn leven, werk, bank, netflix, negatief, boos, huilen en veel slapen..nou dat is toch best veel.
Gelukkig was er GABA ik kreeg deze tip van de acupunctuur-boer en ik weet nu GABA werkt. Dat is het natuurlijke pilletje wat de dokter wilde voorschrijven!
Wandelen ga wandelen, veel heel veel zeiden dit waaronder ook die fijne bedrijfsarts....Nee dat kan ik niet. Sporten mijn hele leven, maar nu wandelen nee dat lukt niet! En nog niet anno juni 2025.
Iets moet mij toch ontspanning en afleiding geven....potlood en papier werden mijn beste vrienden. Tekenen en schrijven, vulpen en een notebook, veel tekenen en schrijven. Nee het is geen sporten, het geeft niet dat zelfde als. Het is een nieuwe manier van leren ontspannen. En voor iemand die graag fysiek iets deed nu passief ontspannen poh je leven 360 omgooien is het.
En er waren dart-pijlen ergens op zolder in een la. Dus George heeft nu een dartbord, pijlen enz, toch iets fysieks. Mijn lijf kan inmiddels zo mee met de gemiddelde darter, want niet sporten, wat abrupt werd beeindigd daar gaat je lijf niet goed op. Inmiddels + 10 kg en een bolle kop rijker.
Ik vergeet nog zoveel te vertellen, onder andere de conclusie fibromyalgie en chronisch pijnsyndroom...vul zelf maar in.
Iets klopt er nog steeds niet want nu eind juni 2025 werk ik weer full time, ik teken en dart. Sport nee kan ik niet want nog steeds elke dag een zeer/pijnlijk lijf, benen die bij het minste verzuren, spierpijn in mijn hele lijf, en zeker nog meer van dat lijstje van in het begin.
Alleen het verschil zit hem hier in. Acceptatie, ja ja ik deed het en ik kan je zeggen het werkt. Je hoofd knapt er enorm van op.
Ben je boos en wat al niet meer = last van mijn lijf.
Ben je vrolijk, opgewekt en schijnt de zon weer = last van mijn lijf.
Dan weet je wel waar ik voor ben gegaan....Is hij terug dan de oude George. Nope maar hij is hard op weg. Knokken elke dag om zelf mijn leven in controle te hebben. Grenzen stellen en bewaken. 30 minuten naar bed na het werk en vooral Nee zeggen wanneer het nee is en Ja wanneer het ja is.
Learning on the job zoals ze het zeggen...
En het belangrijkste en meest waardevolle in mijn leven....stond mij bij in voor en tegen, bij zon en regen, bij die lach en vele tranen....Iris want zonder haar had ik het niet gered en was ik er werkelijk waar mee gestopt met het leven.
Want niemand weet hoe diep ik ben gegaan, zo diep never nooit meer in mijn leven. En dat is knokken en zelf de slingers ophangen.
Leef nu want vandaag kan je laatste dag zijn!
Subscribe by Email
Follow Updates Articles from This Blog via Email
No Comments