De wereld van sportvoeding is als een doolhof, gerenommeerde merken timmeren aan de weg want de nieuwkomers komen in een rap tempo op de markt, gelukkig maar want dat betekend dat de ontwikkeling in deze door blijft gaan. Stel je voor dat we nu nog onze duurlopen op siroop moesten lopen!
Ik krijg wel eens de opmerking, jij ook altijd met je proberen, blijf toch eens bij een merk wat bevalt. Ik deed of doe dit met mijn loopschoenen, kleding, en zeker met de producten die op de markt zijn die ons helpen tijdens het sporten. Born was een tijdje mijn merk, ik liep er prima op, herstel shake was ook oké. SIS gels ook die stopte ik in mijn race vestje tijdens een lange duurloop. Natuurlijk Powerbar niet te vergeten, het huismerk van Wiggle kwam ook nog even kort voorbij.
Conclusie, voor mij dan hé, want iedereen heeft zijn of haar persoonlijke voorkeur. Gels zijn niet mijn ding. Maag en darmen reageren er zo heftig op, na gebruik moest ik vaak de kant opzoeken om daar mijn lijf te ontdoen van....
Wat ik ook niet onder controle kreeg, en na al die jaren van proberen en vertellen dat ik na iedere duurloop of intensieve training hoofdpijn had, was dus hoofdpijn en veel lopers die daar over klagen.
En daar was Sander, via instagram kreeg ik een privé berichtje van hem of ik interesse had om een vrij nieuw product voor de Nederlandse markt te proberen. Zelf gebruikte en gebruikt hij het al enige tijd en ten volle tevredenheid. Hij kon mij bijna garanderen dat ik na mijn duurlopen gaan hoofdpijn meer zou hebben.
Enkele tijd later ploft er een pakketje op de mat, daarin heeft Sander diverse proefverpakkingen gedaan, als ook een recovery verpakking. Gelukkig zijn er diverse smaken en in sommige zit er als extra cafeïne in. Vol nieuwsgierigheid ga ik tijdens mijn eerste duurloop de producten proberen. Wat sowieso al een zegen is, geen plakhanden, wat bij mij altijd gebeurde als ik de bekende gels naar binnen had gewerkt, echt een no go voor mij. Gelukkig bij dit product geen issue. Na de test loop, heb ik natuurlijk niet gelijk ja gezegd, want op één been kun je niet hardlopen, dus volgende er meerdere duurlopen en intensieve trainingen alvorens ik volmondig JA zei. Ja ik ga bestellen.
En nu meer dan één jaar verder kan ik nog steeds vertrouwen op mijn keuze, zowel tijdens als na het lopen, de recovery drank dus. ik ben fan. Neem nou gisteren, er stond een duurloop op de planning van 33 kilometer in een tempo wat er voor zorgde dat ik ruim drie uur onderweg was, drie zeg ik, het zat tegen de vier uur aan eer dat ik weer thuis was.
Ik ga je vertellen wat ik gebruikt heb tijdens die duurloop, vier flasks met een inhoud van 500ml water, meer niet ? Jawel, in het water zat het product waar ik fan van ben. Maar lees je goed, verder niets, noppes, nada. Geen repen, geen snoepjes, geen gels. alleen maar water met Tailwind.
Tailwind dus, ken je het? Nee, op instagram zijn diverse trailblazers die jou een proefpakketje willen sturen. Zo kwam ik er ook mee in aanraking.
Maar goed Tailwind dus, kijk ik kan wel een heel verhaal typen over Tailwind. Als je geïnteresseerd bent klik je ff op deze link https://www.tailwindnutritionbenelux.nl/#wat-is-tailwind-nutrition
Toen ik mijn eerste bestelling plaatste ging dit via Paypal en via Engeland, gelukkig is er nu een Benelux afdeling, betalen met ideal en binnen no time in huis. Fijne zakken met poeder of portie verpakkingen voor onderweg.
Ik ben van mijn hoofdpijn af na het lopen, de vieze plakkerige vingers zijn verleden tijd. Fan dus, en ja er komen steeds nieuwe merken op de markt, welke misschien jou favoriet zijn, houden zo. Maar ben je zoekende of niet tevreden over het gene wat je nu gebruikt. Doe een trailblazers een berichtje en vraag hem of haar om een test verpakking. Hier in Zeeland hebben wij Tim Pleijte en Renate als ambassadeurs.
Zeg George krijg je betaald voor deze blog, of een hoge korting ? Nope wederom, niks, nada, noppes.
Gewoon een tevreden gebruiker.
See you on the Trails.
George
maandag 16 maart 2020
zaterdag 15 februari 2020
50 and stil running
Geboren in 1970 betekend dit jaar abraham zien, voor mij was dit afgelopen donderdag een feit. En het doet wel iets met mij want the big five-O is best al wel een leeftijd. Het uitspreken, ik ben vijftig. Vroeger in mijn jonge jaren als ik dan hoorde dat iemand vijftig was, dacht of zei ik, man dan is je leven toch al wel over zeker, vijftig dan ben je oud! Zoals met zoveel in het leven is het accepteren en doorgaan.
Hardlopen als een vijftiger, was vrijdag de eerste keer en jeetje wat voelde ik mij raar. Raar, of onzeker, dat is een betere omschrijving, had ik daar een reden voor ? op voorhand wel ja. Kriebels tijdens het omkleden, kleding stress...man man, hardlopen moest toch ontspanning geven en een hobby zijn. Nou vandaag niet.
Hup de 5xplus aan de linker pols, voordeur op slot, benen in gang en de go, tien kilometer op een tempo van 5:37 per kilometer. Mijn hoofd tolt, dat red ik niet, ik heb dit in geen tijden gedaan, tien kilometer op één tempo lopen en voor het moment best een pittig tempo, op voorhand. Dus zo begon mijn loop, wat met zich mee brengt dat je hartslag en ademhaling hoog zijn.
Kilometer na kilometer is de 5:37 een lastig te behalen doel, of te snel of te langzaam..ppff wat een zeik rondje is dit en dan moet ik er nog 5 lopen. Waarom is dit gevoel er toch. Geen haar op mijn hoofd die er iets van snapt, dit is niet mijn eerste loopjaar, niet mijn eerste 10 kilometer, niet mijn eerste trainingsschema, niet mijn eerste marathon afstand. WAAROM! Nope wel je eerste of hopelijk de laatste hernia ever in mijn lijf, dat brengt die onzekerheid voort. Nog nooit heeft mijn lijf mij zo in de ''steek'' gelaten. Nog nooit was er een punt in mijn leven waarop ik niet kon vertrouwen op mijn lijf. Eerder schreef ik accepteren en door, nou met die hernia kost mij dat ontzettend veel moeite, ik kan het gewoon weg niet accepteren.
Gelukkig, tenminste dat bleek op het moment dat ik de Fenix stopte dat ik die tien kilometer wel op één tempo kan lopen zelfs zo dat de 5:37 verpulverd is. Te snel dus...Wat zal coach Sander daar van vinden! Hartslag ben ik wel tevreden over, de cadans is ook een punt van tevredenheid.
Zaterdag stond er een 22 op de agenda, die gaat verplaatst worden naar zondag, lopen met Dennis wordt het dan. Zaterdag is het feest want die Big Five-O laten wij natuurlijk niet zomaar voorbij gaan. Visite, taart en een borrel samen met goed gezelschap, gelukkig ben ik daar niet zenuwachtig over. Vrijdag was valentijn, dat was na het lopen een heerlijk bakje koffie met een toepasselijk taartje erbij, weekend vast goed beginnen.
George
 |
| in plaats van 5:37 deed ik 5:29 per kilometer |
vrijdag 3 januari 2020
rectificatie
Dan schrijf je een blog over het gene wat jij die dag besloten hebt, puur uit eigen oogpunt en zonder het idee te hebben iemand of een organisatie in een verkeerd dag licht te zetten.
Dat wil ik bij deze recht zetten.
Anthony van den Berg van Loopgroep Zeeland, excuses.
Ik heb met mijn verhaal geen verkeerde indruk willen creëren van de Loop Groep Zeeland. De bevlogen Anthony en de trainers van de loop groep, zijn gewoon weg geweldig om daar te kunnen trainen. Geïnteresseerd in de lopers, daar waar Anthony of de andere trainers je kunnen bij staan zullen zei dat zeker doen.
Advies over je trainingen of schema ook daarmee helpen zei je. Het organiseren van uitstapjes met de Loopgroep zijn top geregeld.
Nogmaals Sorry.
Ik heb geleerd van mijn blog Hand in Hand.
Mijn keuze om met een andere trainer te trainen is geheel een keuze die niets maar dan ook niets met de kwaliteiten van Anthony of de Loopgroep te maken hebben.
George
Dat wil ik bij deze recht zetten.
Anthony van den Berg van Loopgroep Zeeland, excuses.
Ik heb met mijn verhaal geen verkeerde indruk willen creëren van de Loop Groep Zeeland. De bevlogen Anthony en de trainers van de loop groep, zijn gewoon weg geweldig om daar te kunnen trainen. Geïnteresseerd in de lopers, daar waar Anthony of de andere trainers je kunnen bij staan zullen zei dat zeker doen.
Advies over je trainingen of schema ook daarmee helpen zei je. Het organiseren van uitstapjes met de Loopgroep zijn top geregeld.
Nogmaals Sorry.
Ik heb geleerd van mijn blog Hand in Hand.
Mijn keuze om met een andere trainer te trainen is geheel een keuze die niets maar dan ook niets met de kwaliteiten van Anthony of de Loopgroep te maken hebben.
George
Hand in Hand
Nieuw jaar nieuwe doelen ?
Aangezien ik dit jaar 50 word, en laat nu de Rotterdam Marathon ook een jubileum hebben 40ste keer, dan kan ik toch niet anders dan inschrijven. Met een annulerings- mogelijkheid, dat dan weer wel.
Onlangs vroeg ik aan de trainer (van de loopgroep) kun je mij een schema geven zodat ik goed voorbereid aan de start kan verschijnen in Rotterdam, waarop de trainer zei, niet nodig gewoon de trainingen volgen in het schema cq naar de trainingen komen op maandag en woensdag en op zaterdag je duurloop doen. Vertrouw daarop en dan komt het goed voor je marathon.
Tja, dan weet je van jezelf dat je een lijstjes loper bent een schema autist, dus het advies van de trainer daarmee ga ik het niet redden, niet dat het schema onvoldoende is, nee, mijn brein kan dat niet aan. En nu dan? Al weken ben ik aan het zoeken naar schema's, bedenk mij suf, hoe, hoe ga ik dit doen. Garmin heeft een optie, suunto, polar en zo door, maar nee dat is het ook niet.
En daar was ineens de post op Facebook van Marcel, hij traint al 1,5 jaar lang met een trainer en is daar zeer tevreden over. Diezelfde trainer (andere trainer dan van de loopgroep) heb ik ook gehoord tijdens een loopje hier in Goes met Rudi. Vanmorgen de stoute schoenen aangetrokken en de ''bewuste'' trainer een berichtje gedaan. Die post van Marcel kwam, zag en overwon!
Bellen met de trainerT uit Kerkrade is op zich al leuk, wij Nederlanders spreken allemaal dezelfde taal, op zich dan hé. Want de MAArathon heeft dezelfde afstand als de Marathon, alleen de uitspraak is net even anders werd ik dus op geattendeerd tijdens het bellen met de trainer. Heerlijk.
Na een goed en duidelijk gesprek van weerskanten, dit wil ik en dit bied de trainer. Was het na een kort overleg met de financieel directeur in huize Hahn, dat ik de trainer een berichtje kon sturen....Hand in Hand. Een jaar samen trainen, nou ja samen. Hij verzorgt mijn schema. Wat handig gaat joh. Je maakt een account aan bij Trainingspeak, koppelt je trainer er aan, je Garmin en hop, de trainer knalt het schema er in en jij gaat op de trainingsdag lekker lopen. Handig. Autistisch gezien zeer verantwoord.
Abonnement afgesloten voor één jaar. Heel 2020 lopen op een schema, hoe blij kun je worden van een schema.
Website van de trainer
Groet George!
Na een goed en duidelijk gesprek van weerskanten, dit wil ik en dit bied de trainer. Was het na een kort overleg met de financieel directeur in huize Hahn, dat ik de trainer een berichtje kon sturen....Hand in Hand. Een jaar samen trainen, nou ja samen. Hij verzorgt mijn schema. Wat handig gaat joh. Je maakt een account aan bij Trainingspeak, koppelt je trainer er aan, je Garmin en hop, de trainer knalt het schema er in en jij gaat op de trainingsdag lekker lopen. Handig. Autistisch gezien zeer verantwoord.
Abonnement afgesloten voor één jaar. Heel 2020 lopen op een schema, hoe blij kun je worden van een schema.
Website van de trainer
Groet George!
vrijdag 13 december 2019
Alles is Nu #DiggyDex
Eigenlijk best wel lastig om dit verhaal te schrijven. Bedenk ik mij nu. Waar begin je! Succes ? Drama ? Lastig want beide zijn gewoon de keiharde realiteit, de één is dan wel geschiedenis en de ander is het nu.
Mijn eerst ultra in Nederland -52 kilometer 1100 hoogte meters, gelopen op het krijtlandpad in Limburg- de weg er naar toe was nu achteraf magistraal, de wijze waarop ik mijn lijf belast heb, tijd, want die is er in gaan zitten, geduld van het thuis front. Vooral het realiseren en ervaren wat mijn lijf kon verdragen was zo tof om mee te maken. Na die eerste 52 kilometer run was ik overtuigd en vol plannen voor de volgende run, natuurlijk eerst even de gewenste rust pakken! Tijd spenderen aan andere zaken...mijn vrouw en gezin.
Tussen de bedrijven door, lees gezin en ontspanning, was ik al weer bezig om te kijken naar de volgende uitdaging, trail des fantomes 52k met 2000 hoogte meters, daarna de bear trail in Nederland van 58k met de nodige hoogte meters...deze zaten dus in mijn koppie, van koppie ging het langzaam over naar een schema. Vergeet niet te genieten van mijn eerste 52k want die was fantastisch, volbracht had ik die en wat was en ben ik rete trots op mezelf, de tranen liepen over mijn wangen toen ik mijn suunto op stop zetten na 52k.
Terwijl het leven zijn ding deed, ons gezin ook! Ging langzaam mijn lijf herstellen. En toen, als donderslag, binnen één week hadden wij een huis in Goes. Ja dat bedoel ik. Totaal onverwacht, alleen hadden wij beide het besef dat deze moest. Oké drie weken knallen, huis leeg maken, opleveren voor de huurbaas en in Goes ook nog de nodige dingen doen, daarbij werken, ik zal je vertellen een ultra lopen is er niets bij. Drie weken verder huis opgeleverd in Zierikzee, verhuist naar Goes en twee volwassen mensen volledig naar de klote.
Tijdens die weken van verhuizen, dat besef heb ik nu, had ik al wat last van mijn nek/rug, goed hebben wij dat allemaal niet van tijd tot tijd een beetje last van je lijf, de ouderdom gaat immers ook mee doen. Dus hup negeren en van links naar rechts, niet zeiken maar doen, dat motto dus. Het lijf dacht ja daar kan ik wel wat mee, waarschijnlijk heeft mijn goede conditie en gestel mij er door heen getrokken. Alleen kun je wel denken dat jij de baas bent, met je gestel en conditie. Fout.
De titel heeft ook de woorden helemaal niets. Gemiddeld liep ik 60 kilometer per week ook na mijn ultra deed ik daar weer naar toe trainen. Alleen mijn lijf zei, ik kap ermee en dat vervelende plekje op mijn rug vond dat het klaar was. Men zegt wel eens ik heb pijn ervaren in mijn leven en als 49 jarige kan ik dat ook wel zeggen. Tot dit op mijn pad kwam, nooit eerder heb ik met zulke pijn moeten dealen... Mijn hemel, wat doet zenuw pijn fucking veel zeer, maar dan echt hé.
Ik hou het even kort.
Huisarts >> pijnstillers, oxycodon. brufen>>Neuroloog, lyrica>>Nekkraag. Hieronder volgt de weg naar de nekkraag en lyrica.
Zo hup alstublieft die is voor jou George! Paar dagen er voor ook nog een blessure in mijn kuit opgelopen. Dus lappenmand. Gek als ik ben op mijn hobby en werk liet ik mijn kwaaltje daar natuurlijk niet de baas over zijn, werkkleding aan en 5 ochtenden aan de arbeid....Tijdens het weekend van de Roparun, toen ik alleen thuis was en wel durfde, trok ik heel stoer mijn altra's aan om een rondje te gaan hardlopen. Nog geen twee kilometer verder kon ik omdraaien en wandelend terug naar huis. Blessure in de kuit, yep, die is nog niet over. Balend liep ik naar huis. Gelukkig stond er een fysio beurt in de agenda, kon ze mooi even kijken naar mijn kuit. De volgende morgen fysio tijd, nou die kuit laat ik met rust daar kun je wel 4 weken voor uit trekken. Bam, streep door het schema. Paniek in mijn hoofd en de trail des fantomes dan. Kalm aan maak je niet druk er is meer. Lekker even de rug los maken en we kunnen er weer tegen aan. De volgende ochtend was hij er de pijn die ik eerder al beschreef, gelukkig kon ik snel naar de huisarts, op de fiets want auto rijden lukte niet, Iris was op haar werk en wandelen was geen optie. Met zulke pijn fietsen, ik geef je het te doen. Dan op je beurt wachten bij de dokter want ja je bent niet de enige. Dan duren 10 minuten toch lang,
Beschrijf dan maar eens pijn, want ja de huisarts luistert naar jou verhaal, door die info moet hij bepalen wat jij mankeert. Oke we doen nog even wat testjes. Shirt uit, WTF man hoe dan, shirt uit, shirt uit, ik waan mij even in de ski hut met een borrel te veel op. Al gauw ben ik terug op aarde en verga van de pijn terwijl ik op mijn meest elegant shirt uit, shirt uit doe. Nou ja, geklapte long, longontsteking of ja hij zei nog iets. Ik schrijf je twee pijnstillers voor en een verwijzing naar de neuroloog.
Oxycodon, jonguh dat is me daar ff een pil. en dan max vier per dag wooh. Zoek maar eens op waarvoor en welke mensen deze pil krijgen! Helpen doen ze zeker, wappy werd ik er van. Netflix en de bank werden mijn beste buddy's. Vrij vlot kon ik bij de neuroloog terecht. Weer testjes, gelukkig was shirt uit, shirt uit, nu vrij gemakkelijk..mede mogelijk gemaakt door Oxycodon, ja, ja, tja Nekhernia was zijn conclusie, nee geen foto's of mri puur op zijn ervaring kwam deze er uit. De nekkraag deed zijn intrede in mijn leven zo ook een nieuwe vriend genaamd Lyrica, vier weken de kraag en lyrica en dan zie ik u terug!
Hardlopen en Werken!
Dat mag je doen, zolang het de klachten niet verergerd ik hoor het hem nog zeggen. Nou werken is van fulltime naar 5 ochtenden gegaan, van 5 ochtenden naar 3 ochtenden, van 3 ochtenden naar 0. Best goed afgebouwd zou je zeggen. Nou dat afbouwen heeft de nodige emotie, woorden en tranen gekost.
Hardlopen dan. Dat mag, de neuroloog sprak, maar dat gaan we niet doen, de fysio sprak! Dus na 29 mei 2019 heeft deze man zijn hardloop schoentjes niet meer aan gehad. Ja dietrail des fantomes en de Bear trail kan ik vergeten. Vandaag mag ik terug naar de neuroloog om te kijken wat de volgende stap is.
Tot nu toe, was het best een tough koekkie zullen we maar zeggen, het ondergaan van de pijn, dat het beter is voor je herstel om niet te werken en dat hardlopen al helemaal not done is.
Achter de wolken schijnt het zonnetje, vanmorgen bij de fysio geweest en die zei, als je deze week drie keer de crosstrainer heb gedaan, je wandelingen doet en natuurlijk je rust pakt. Gaat dat goed gaan we volgende week uitbouwen met wandelen en HARDLOPEN, en hij was nog niet klaar en ook wat oefeningen in de gym voor je nek en schouders..Zo blij als een klein kind was ik.
Nu hopen dat de neuroloog ook de zon ziet.
Zo zie je maar het ene moment in het jaar loop je een ultra het andere moment in het jaar doe je een Netflix marathon...Life is full of surprises.
George.
Bovenstaande is, was, of nog steeds van doen, want lyrica is er nog steeds, maat. en werken doe ik ook nog niet fulltime, sporten doen we al wel weer, beetje rennen, in vergelijking is het nu een beetje, af en toe naar de sportschool om daar wat oefeningen te doen. Weet je leren doe je ook in deze tijd van een ''kwaal'' hebben. Je lijf opnieuw leren kennen, je mindset krijgt een opdoffer van hier tot- en ook daar moet aan gesleuteld worden met een fluwelen handschoen, dat dan weer wel. Gelukkig kan ik, volgens intimi dan hé, rdelijk tot goed omgaan met de situatie.
Wat ik nu eigenlijk zeggen wil is, Enjoy life, geniet van iedere dag dat je kunt doen wat je wilt. Het gezond zijn is een zegen. Nu vooral nu leven. Diggy dex schreef er een mooi nummer over check maar eens... Alles is nu
Mijn eerst ultra in Nederland -52 kilometer 1100 hoogte meters, gelopen op het krijtlandpad in Limburg- de weg er naar toe was nu achteraf magistraal, de wijze waarop ik mijn lijf belast heb, tijd, want die is er in gaan zitten, geduld van het thuis front. Vooral het realiseren en ervaren wat mijn lijf kon verdragen was zo tof om mee te maken. Na die eerste 52 kilometer run was ik overtuigd en vol plannen voor de volgende run, natuurlijk eerst even de gewenste rust pakken! Tijd spenderen aan andere zaken...mijn vrouw en gezin.
Tussen de bedrijven door, lees gezin en ontspanning, was ik al weer bezig om te kijken naar de volgende uitdaging, trail des fantomes 52k met 2000 hoogte meters, daarna de bear trail in Nederland van 58k met de nodige hoogte meters...deze zaten dus in mijn koppie, van koppie ging het langzaam over naar een schema. Vergeet niet te genieten van mijn eerste 52k want die was fantastisch, volbracht had ik die en wat was en ben ik rete trots op mezelf, de tranen liepen over mijn wangen toen ik mijn suunto op stop zetten na 52k.
Terwijl het leven zijn ding deed, ons gezin ook! Ging langzaam mijn lijf herstellen. En toen, als donderslag, binnen één week hadden wij een huis in Goes. Ja dat bedoel ik. Totaal onverwacht, alleen hadden wij beide het besef dat deze moest. Oké drie weken knallen, huis leeg maken, opleveren voor de huurbaas en in Goes ook nog de nodige dingen doen, daarbij werken, ik zal je vertellen een ultra lopen is er niets bij. Drie weken verder huis opgeleverd in Zierikzee, verhuist naar Goes en twee volwassen mensen volledig naar de klote.
Tijdens die weken van verhuizen, dat besef heb ik nu, had ik al wat last van mijn nek/rug, goed hebben wij dat allemaal niet van tijd tot tijd een beetje last van je lijf, de ouderdom gaat immers ook mee doen. Dus hup negeren en van links naar rechts, niet zeiken maar doen, dat motto dus. Het lijf dacht ja daar kan ik wel wat mee, waarschijnlijk heeft mijn goede conditie en gestel mij er door heen getrokken. Alleen kun je wel denken dat jij de baas bent, met je gestel en conditie. Fout.
De titel heeft ook de woorden helemaal niets. Gemiddeld liep ik 60 kilometer per week ook na mijn ultra deed ik daar weer naar toe trainen. Alleen mijn lijf zei, ik kap ermee en dat vervelende plekje op mijn rug vond dat het klaar was. Men zegt wel eens ik heb pijn ervaren in mijn leven en als 49 jarige kan ik dat ook wel zeggen. Tot dit op mijn pad kwam, nooit eerder heb ik met zulke pijn moeten dealen... Mijn hemel, wat doet zenuw pijn fucking veel zeer, maar dan echt hé.
Ik hou het even kort.
Huisarts >> pijnstillers, oxycodon. brufen>>Neuroloog, lyrica>>Nekkraag. Hieronder volgt de weg naar de nekkraag en lyrica.
Zo hup alstublieft die is voor jou George! Paar dagen er voor ook nog een blessure in mijn kuit opgelopen. Dus lappenmand. Gek als ik ben op mijn hobby en werk liet ik mijn kwaaltje daar natuurlijk niet de baas over zijn, werkkleding aan en 5 ochtenden aan de arbeid....Tijdens het weekend van de Roparun, toen ik alleen thuis was en wel durfde, trok ik heel stoer mijn altra's aan om een rondje te gaan hardlopen. Nog geen twee kilometer verder kon ik omdraaien en wandelend terug naar huis. Blessure in de kuit, yep, die is nog niet over. Balend liep ik naar huis. Gelukkig stond er een fysio beurt in de agenda, kon ze mooi even kijken naar mijn kuit. De volgende morgen fysio tijd, nou die kuit laat ik met rust daar kun je wel 4 weken voor uit trekken. Bam, streep door het schema. Paniek in mijn hoofd en de trail des fantomes dan. Kalm aan maak je niet druk er is meer. Lekker even de rug los maken en we kunnen er weer tegen aan. De volgende ochtend was hij er de pijn die ik eerder al beschreef, gelukkig kon ik snel naar de huisarts, op de fiets want auto rijden lukte niet, Iris was op haar werk en wandelen was geen optie. Met zulke pijn fietsen, ik geef je het te doen. Dan op je beurt wachten bij de dokter want ja je bent niet de enige. Dan duren 10 minuten toch lang,
Beschrijf dan maar eens pijn, want ja de huisarts luistert naar jou verhaal, door die info moet hij bepalen wat jij mankeert. Oke we doen nog even wat testjes. Shirt uit, WTF man hoe dan, shirt uit, shirt uit, ik waan mij even in de ski hut met een borrel te veel op. Al gauw ben ik terug op aarde en verga van de pijn terwijl ik op mijn meest elegant shirt uit, shirt uit doe. Nou ja, geklapte long, longontsteking of ja hij zei nog iets. Ik schrijf je twee pijnstillers voor en een verwijzing naar de neuroloog.
Oxycodon, jonguh dat is me daar ff een pil. en dan max vier per dag wooh. Zoek maar eens op waarvoor en welke mensen deze pil krijgen! Helpen doen ze zeker, wappy werd ik er van. Netflix en de bank werden mijn beste buddy's. Vrij vlot kon ik bij de neuroloog terecht. Weer testjes, gelukkig was shirt uit, shirt uit, nu vrij gemakkelijk..mede mogelijk gemaakt door Oxycodon, ja, ja, tja Nekhernia was zijn conclusie, nee geen foto's of mri puur op zijn ervaring kwam deze er uit. De nekkraag deed zijn intrede in mijn leven zo ook een nieuwe vriend genaamd Lyrica, vier weken de kraag en lyrica en dan zie ik u terug!
Hardlopen en Werken!
Dat mag je doen, zolang het de klachten niet verergerd ik hoor het hem nog zeggen. Nou werken is van fulltime naar 5 ochtenden gegaan, van 5 ochtenden naar 3 ochtenden, van 3 ochtenden naar 0. Best goed afgebouwd zou je zeggen. Nou dat afbouwen heeft de nodige emotie, woorden en tranen gekost.
Hardlopen dan. Dat mag, de neuroloog sprak, maar dat gaan we niet doen, de fysio sprak! Dus na 29 mei 2019 heeft deze man zijn hardloop schoentjes niet meer aan gehad. Ja die
Tot nu toe, was het best een tough koekkie zullen we maar zeggen, het ondergaan van de pijn, dat het beter is voor je herstel om niet te werken en dat hardlopen al helemaal not done is.
Achter de wolken schijnt het zonnetje, vanmorgen bij de fysio geweest en die zei, als je deze week drie keer de crosstrainer heb gedaan, je wandelingen doet en natuurlijk je rust pakt. Gaat dat goed gaan we volgende week uitbouwen met wandelen en HARDLOPEN, en hij was nog niet klaar en ook wat oefeningen in de gym voor je nek en schouders..Zo blij als een klein kind was ik.
Nu hopen dat de neuroloog ook de zon ziet.
Zo zie je maar het ene moment in het jaar loop je een ultra het andere moment in het jaar doe je een Netflix marathon...Life is full of surprises.
George.
Bovenstaande is, was, of nog steeds van doen, want lyrica is er nog steeds, maat. en werken doe ik ook nog niet fulltime, sporten doen we al wel weer, beetje rennen, in vergelijking is het nu een beetje, af en toe naar de sportschool om daar wat oefeningen te doen. Weet je leren doe je ook in deze tijd van een ''kwaal'' hebben. Je lijf opnieuw leren kennen, je mindset krijgt een opdoffer van hier tot- en ook daar moet aan gesleuteld worden met een fluwelen handschoen, dat dan weer wel. Gelukkig kan ik, volgens intimi dan hé, rdelijk tot goed omgaan met de situatie.
Wat ik nu eigenlijk zeggen wil is, Enjoy life, geniet van iedere dag dat je kunt doen wat je wilt. Het gezond zijn is een zegen. Nu vooral nu leven. Diggy dex schreef er een mooi nummer over check maar eens... Alles is nu
zondag 3 maart 2019
My first ultra-trail 52K
Zaterdag rond lunchtijd kruipen wij samen de auto in, waarvan de achterbak volgeladen is, weekendje Valkenburg lijkt meer op een week weg. Spanning zit goed in mijn lijf, koppie staat strak. Laatste check, alles is mee, en we rijden. Navigatie geeft aan 14:30 eta. Ranst, tijd om even wat te eten, broodje, sapje en langzaam begin ik te ontspannen. En door! Hotel misser zal ik verder niet vermelden. Aangekomen in het motel, met koelkast, waterkoker en bad, gaan we onze weekend spullen uitladen, wat koud moet gaat koud de rest is voor later op de avond nu eerst even het centrum in voor een verdient ontspan-biertje.
Zaterdagavond before the race
Ja wat doe je dan in een hotel kamer. Sex. Nope niet voor de wedstrijd. Bad dan maar, met een bakkie koffie, terwijl mijn VP,er in bad ligt, ben ik the voice aan het kijken tenminste dat probeer ik mijn hoofd is vol met, ja heb ik dit, en als ik daar, eten genoeg bij mij, water met tailwind en zo gaat het maar door. Ik probeer om rustig te zijn en de gezonde spanning onder controle te krijgen. Moet dat dan! Nee gewoon ervaren wat dit met je doet blijkt het beste te werken, Yo, moet je ook in bad, klinkt het vanuit de badkamer. Heet kak. Eruit dan maar. Als wij op hotel zijn gaat de ipad mee, dus Netflix aan en in chill modus, zo chill dat ik in slaap val. Wekker 06:30, licht uit en slapen. Gelukkig val ik in no time in slaap 😎 Tot half vier en toen was het klaar he met slapen, hoofd ging in denk stand, zo irritant ppff, linker zij, rechter zij, rug, niks hielp. Accepteren maar dan.
Zondag Race day
Iris gaat aan de gang met ons ontbijt, gewoon, gewoon havermout want je moet geen gekke dingen doen op de dag van je eerste ultra, je lijf gaat al genoeg voor de kiezen krijgen. Gelukkig is mijn lijf daar nog niet van op de hoogte. Terwijl dat gebeurt, stal ik mijn kleding en alles uit wat ik die dag nodig denk te hebben, en dat is veel, heel veel. Kleding check, daarover geen zorgen meer, hoewel ik twijfel over een lange of korte broek, gelukkig heb ik een vrouw die op dat moment voor mij knopen doorhakt en heel slim zegt een lange broek want de ochtenden zijn gewoon nog fris , zo gezegd zo gedaan, natuurlijk gaat de korte broek mee in de tas/bak voor de eerste vp, kan ik daar altijd wisselen. Zo en dan nu eten en drinken voor onderweg verzorgen! Tailwind voor in de flask, en gelijk ook voor bij de verzorgingsposten, dat is best veel wit poeder op de vroege morgen. Check. Nu het overige verdelen, repen met havermout en de pas ontdekte pindakaas repen, nakd repen, jeetje wat moet je als loper toch zonder repen. En niet te vergeten mijn vanille/rijst toetjes die wil ik graag op kilometer 40 opeten. Natuurlijk gaan ook de snelle jelle's mee, het overige qua eten pak ik wel op de verzorgingspost daar staat altijd genoeg lekkers en voedzaam, bijna vergeet ik de bouillon zakjes mee te nemen, heel de dag zoet daar ga ik niet zo goed op dus zout moet ook mee.
Tijd om te vertrekken
Lijf en hoofd zeggen hop die auto in en rijden met die handel, ben er klaar mee. Het moet maar gebeuren. Eerst een kort ritje naar het vertrek punt waar ook de andere lopers zijn, gelukkig staat de koffie klaar en is de sfeer goed daar, die twee samen doen mij ontspannen, enigszins, talk of the day is natuurlijk onze loop, ontkomen aan de confrontatie kun je niet vandaag! Lets do this, op naar het startpunt, aangekomen op de parkeerplaats doet een ieder zijn ritueel alvorens wij los mogen van de grote smurf aka Cor de race CEO, natuurlijk ook nu geeft hij ons een uitgebreide briefing, of ik alles meegekregen heb wat Cor zei, daar heb ik zo mijn twijfels over, ergens was mijn hoofd iets afwezig, of gewoon al bezig met de loop. Wat ik wel heel duidelijk uit Cor zijn mond heb gehoord. GENIETEN mensen, ook al gaat het zeer doen, genieten. Kwart voor negen, blijkbaar is het nu echt tijd om te starten, als vijf brave lammetjes lopen wij achter de leider aan. En toen gebeurde er iets. Zonder dat ik er erg in had volgde ik dus Cor, HALLO hoor ik achter mij en ik draai om. Staat ze daar geheel verontwaardigd te kijken naar mij. Vergeet ik gewoon mijn vrouw gedag te zeggen...ai ai, snel draai ik mij om, kus kus en tot straks.
De eerste 10k
Moet zeggen die verliepen in een redelijk net tempo, ik dacht 1:06, ergens wist ik wel dit ga ik niet nog 4x doen, dan zou mijn eindtijd voor 50 kilometer uitkomen op 4:30 daar zou ik voor tekenen. Niet realistisch dus. Inmiddels was de temperatuur aardig gestegen dus lange broek- ja deze kou kleun was begonnen in een lange broek- uit en korte aan. Snel wat gedronken een kleinigheid gegeten, op naar de volgende 10 kilometer. Lopend over de paden gaat je hoofd allerlei kanten op allereerst een check van het lijf, dat is wat Cor ons verteld heeft check minimaal één keer per uur je staat van zijn. Ik zeg goed gekeurd. De afgelopen trainingsmaanden gaan door je bol, de komende kilometers ook daar ga je over mijmeren, druk dus. Kappen maat zeg ik, genieten van vandaag. Dus ik pak mijn telefoon en sta zelf even stil om de omgeving op de plaat te zetten. Zonder opmerkelijke dingen verlopen de kilometers richting de 20k, en daar zou vp 2 zijn. Zou! Want blijkbaar was er op kilometer 20 geen plek voor een vp, oke, oke. Dat viel even tegen, ben ik dan verkeerd gelopen, te ver, afslag gemist, jeetje twijfel. Ondertussen loop ik door en kom niets wat lijkt op een vp tegen. Bos weer in en totaal, ja hoe benoem ik dit. Van slag ? ja dat dekt de lading wel, aangekomen bij een hek, welke ik door moet, kijk ik om mij heen, weiland voor mij, dat hek achter mij, links geen vp, rechts geen vp. weer trek ik mijn telefoon uit het vestje, dit keer niet voor een foto, nee ik wil bellen om te vragen waar de vp is. Een baal moment. Wat blijkt ik moet het weiland door en dan kom ik aan de weg de vp tegen, inmiddels was ik voor mijn gevoel al 10 minuten aan het rond dwalen, komt er versterking door het hekje lopen. Peter en Patricia, hebben duidelijk wel door waar heen te moeten, dus follow the leader en met z'n drieën komen wij bij vp2 aan!
En door
Volgens ons schema ligt vp3 op kilometer 28, vrij kort op vp2 wat achteraf gezien best een fijn moment was. Even mijn lief weer zien, korte update van mijn staat van zijn. Jezelf even oppeppen. Op die vp had ik het plan- vooraf, toen ik nog geen idee had hoe mijn lijf er aan toe zou zijn na 28k- om een vanille-rijst toetje te eten, calorieen aanvullen. Tevens water met Tailwind aanvullen en een flask met gewoon plat water. De benen en mindset voelde goed. Tot dat! Mijn lijf het vanille-rijst toetje voelde binnenkomen. Misselijk. Kak en nu ging er door mijn hoofd, hoe ga ik nu 12 kilometer volbrengen naar de volgende vp! Opgeven is geen optie en ook geen reden toe, lows en highs horen erbij. Welkom bij je eerste low. Ik zeg de crew gedag mijn lief een smakkerd en vervolg mijn eerste ultra poging. Dus dat misselijke gevoel onder de knie krijgen, de mindset goed houden en tevens genieten, man man wat een opgaves als ik het zo typ. Nou ik kan je zeggen dat waren die 12 kilometers inderdaad. Gelukkig kreeg ik het voor elkaar, mede mogelijk gemaakt door Peter, ik zag hem steeds iets dichterbij komen en bedacht mij ik kan beter samen lopen en mij optrekken aan hem. En zo liepen en renden wij, op een moment was ik weer de baas over mijn lijf, ondanks de aanhoudende misselijkheid, ik kon iets tempo verhogen. Zomaar uit het niets zie ik ineens een persoon opduiken met van dat dansende krullende haar, huh, Chris? en terwijl het tot mij doordringt dat het daadwerkelijk Chris van Beem is komt er door dat onverwachte moment een glimlach op mijn gezicht. Chris komt naast mij lopen en constateer dat ik er een goed tempo in heb zitten, met daarbij de vraag hoe voel je je,lopen wij gezamenlijk een stukje, en wat schetst mijn verbazing daar zie ik een baard en een kale kop, nog een bekende Cor, oké dan moet ik bij de volgende vp zijn. Nee zegt Cor dit is een verassing een extra moment waarop wij jullie even motiveren en trots zijn. Top actie, en Cor wijst mij de weg en roept na, paar kilometer nog en dan heb je de volgende vp, ik steek mijn duim op.
Tussen vp2 en vp3 heb ik contact gehad met mijn lief over mijn misselijkheid en haar gevraagd en op advies van Chris om een kop bouillon klaar te zetten met een magnesium pil erbij. Vlak voor die vp, komt daar mijn steun en toeverlaat ineens opduiken bovenaan de trap en mijn hartje smelt, glimlachend loop ik met Hylke on the side de trap op. Ik gooi mijn vestje af om vervolgens een ander droog vestje-dit had ik dan wel weer heel goed uitgedacht, al zeg ik het zelf- om te doen voor het laatste stuk. Alles wat ik nodig achte overgedaan in het vestje, kom bouillon opgedronken, flinke boost zout erin en hopelijk in combinatie met de magnesium gaat dit mij verder helpen.
Van 40 tot en met 52
De laatste 12 kilometer zijn gestart, vol vertrouwen en moed vervolg ik mijn weg, door het centrum van ja welke stad weet ik niet precies, hey hier ben ik eerder geweest ging er door mijn hoofd. Na de koning van Spanje trail hebben wij hier wat gegeten en gedronken op het terras. Focus George, want hier kun je fout lopen, zowel mijn Suunto als de weg bewijzenring op de palen helpen mij om de juiste weg te vinden. Constatering, de misselijkheid, het gevoel van opkomende kramp is aan het verdwijnen. Ik glimlach weer, ondanks dat mijn lijf voelt dat ik er al 41 op heb zitten glimlach ik. Tot mijn verbazing kan ik het tempo iets opvoeren tijdens het omhoog wandelen, ook met het hardlopen heb ik een snellere tred, dit doet mij goed en geeft vertrouwen. De natuur, de zon, de warmte maakt het een mooie dag, ja heus ik vergeet niet te genieten, ene kilometer meer genot dan de andere maar ik geniet. Langzaam kruipen de kilometers voorbij en ik word emotioneel, tranen lopen over mijn gezicht en ik proef zout. Emoties want ik ben op kilometer 43, meer dan een marathon en ik ga glunderen ik bloei op ik, ik, ik. Man man wat ben ik trots, ik ga dit doen, ik ga het volbrengen die laatste kilometers loop ik op een roze wolk, note to my self, wel met pijn in mijn donder op die roze wolk, maar hey who cares ik niet in ieder geval.
Daar staat ze
Terwijl ik haar zie, komen weer de emoties naar boven, op het randje, ik ze bedwingen, twee keer slikken. We kletsen wat, drink nog een kom bouillon. Het lijkt wel een moment op Schiphol op de kis and ride strook, ik kijk op mijn horloge en zie zo goed als 49 kilometer staan, vanaf hier is het nog 5 kilometer zegt ze. Ja nee joh, nog 3 en dan ben ik er toch. Druk de Suunto weer op start, de laatste kilometers ga ik weg tikken. Weet je vroeger in de keuken waren er momenten, dat als je een kikken voorgerecht had gemaakt je zei, man hier krijg je een keihard *** van, dat he, dat gevoel overviel mij. Ik vloog, ik genoot, ik liet de dag door mijn hoofd gaan. Met de wetenschap dat ik straks een ultra-loper ben schoten de laatste voorbij. En daar dook hij op, Cor, een koude rilling want als je Cor ziet staan weet je ik heb het gedaan. Samen lopen we het laatste stukje, Cor zegt tot aan het draai hekje George dan is het klaar. Lol. Het draai hekje is weg zegt Cor lachend. En samen lopen wij tot daar, ik had al op mijn horloge gekeken en geconstateerd dat ik er geen 52 op had staan. Dit meld ik Cor en zeg hem, ik loop door tot dat ik er 52 heb, zo gezegd zo gedaan. Finish! Ultraloper! Trots!
Nog even de stad door wandelen en dan kom je bij het hotel aan.
Telefoon
Nu heeft zei emoties, ik hoor het in haar stem, huilen moet ze. Waar ben je vraagt ze. Klaar gefinisht, ik ben ultra-loper. Terwijl ik dat zeg voel ik dat er iets is, huilend en emotioneel verteld ze mij, en nu was ik er niet toen je klaar was, en, en, en. Ik snap haar volkomen. Ergens had ik het zelfde, ik miste haar op dat moment eveneens. Ik stel haar gerust, wij zien elkaar zo. Ik loop door een stad vol mensen die aan het winkelen zijn, op het terras genieten van hun vrije dag en ik. Ik loop te glunderen als een malle want ik heb het gedaan mijn eerste 52 kilometer volbracht in 6 uur en 4 minuten. Mensen kijken naar mij, want ik wijk af in het straatbeeld met mijn hardlooptune. Goolge maps helpt mij naar het hotel, verder op loopt Hylke ik fluit naar hem en samen lopen we verder. En daar is ze dan. Een knuffel en kusjes, hand in hand lopen we door naar het hotel. Zei trots, ik moe en nog trotser.
En nu, genieten, herstellen, trots zijn. En door naar meer.
Wil je dit ook, meer dan een halve marathon, verdere afstanden trailen check dan de site
https://www.start2ultra.com/ daar word je te woord gestaan met je vragen.
Natuurlijk mag je mij ook alles vragen of dit traject!
Tijd om te vertrekken
Lijf en hoofd zeggen hop die auto in en rijden met die handel, ben er klaar mee. Het moet maar gebeuren. Eerst een kort ritje naar het vertrek punt waar ook de andere lopers zijn, gelukkig staat de koffie klaar en is de sfeer goed daar, die twee samen doen mij ontspannen, enigszins, talk of the day is natuurlijk onze loop, ontkomen aan de confrontatie kun je niet vandaag! Lets do this, op naar het startpunt, aangekomen op de parkeerplaats doet een ieder zijn ritueel alvorens wij los mogen van de grote smurf aka Cor de race CEO, natuurlijk ook nu geeft hij ons een uitgebreide briefing, of ik alles meegekregen heb wat Cor zei, daar heb ik zo mijn twijfels over, ergens was mijn hoofd iets afwezig, of gewoon al bezig met de loop. Wat ik wel heel duidelijk uit Cor zijn mond heb gehoord. GENIETEN mensen, ook al gaat het zeer doen, genieten. Kwart voor negen, blijkbaar is het nu echt tijd om te starten, als vijf brave lammetjes lopen wij achter de leider aan. En toen gebeurde er iets. Zonder dat ik er erg in had volgde ik dus Cor, HALLO hoor ik achter mij en ik draai om. Staat ze daar geheel verontwaardigd te kijken naar mij. Vergeet ik gewoon mijn vrouw gedag te zeggen...ai ai, snel draai ik mij om, kus kus en tot straks.
De eerste 10k
Moet zeggen die verliepen in een redelijk net tempo, ik dacht 1:06, ergens wist ik wel dit ga ik niet nog 4x doen, dan zou mijn eindtijd voor 50 kilometer uitkomen op 4:30 daar zou ik voor tekenen. Niet realistisch dus. Inmiddels was de temperatuur aardig gestegen dus lange broek- ja deze kou kleun was begonnen in een lange broek- uit en korte aan. Snel wat gedronken een kleinigheid gegeten, op naar de volgende 10 kilometer. Lopend over de paden gaat je hoofd allerlei kanten op allereerst een check van het lijf, dat is wat Cor ons verteld heeft check minimaal één keer per uur je staat van zijn. Ik zeg goed gekeurd. De afgelopen trainingsmaanden gaan door je bol, de komende kilometers ook daar ga je over mijmeren, druk dus. Kappen maat zeg ik, genieten van vandaag. Dus ik pak mijn telefoon en sta zelf even stil om de omgeving op de plaat te zetten. Zonder opmerkelijke dingen verlopen de kilometers richting de 20k, en daar zou vp 2 zijn. Zou! Want blijkbaar was er op kilometer 20 geen plek voor een vp, oke, oke. Dat viel even tegen, ben ik dan verkeerd gelopen, te ver, afslag gemist, jeetje twijfel. Ondertussen loop ik door en kom niets wat lijkt op een vp tegen. Bos weer in en totaal, ja hoe benoem ik dit. Van slag ? ja dat dekt de lading wel, aangekomen bij een hek, welke ik door moet, kijk ik om mij heen, weiland voor mij, dat hek achter mij, links geen vp, rechts geen vp. weer trek ik mijn telefoon uit het vestje, dit keer niet voor een foto, nee ik wil bellen om te vragen waar de vp is. Een baal moment. Wat blijkt ik moet het weiland door en dan kom ik aan de weg de vp tegen, inmiddels was ik voor mijn gevoel al 10 minuten aan het rond dwalen, komt er versterking door het hekje lopen. Peter en Patricia, hebben duidelijk wel door waar heen te moeten, dus follow the leader en met z'n drieën komen wij bij vp2 aan!
En door
Volgens ons schema ligt vp3 op kilometer 28, vrij kort op vp2 wat achteraf gezien best een fijn moment was. Even mijn lief weer zien, korte update van mijn staat van zijn. Jezelf even oppeppen. Op die vp had ik het plan- vooraf, toen ik nog geen idee had hoe mijn lijf er aan toe zou zijn na 28k- om een vanille-rijst toetje te eten, calorieen aanvullen. Tevens water met Tailwind aanvullen en een flask met gewoon plat water. De benen en mindset voelde goed. Tot dat! Mijn lijf het vanille-rijst toetje voelde binnenkomen. Misselijk. Kak en nu ging er door mijn hoofd, hoe ga ik nu 12 kilometer volbrengen naar de volgende vp! Opgeven is geen optie en ook geen reden toe, lows en highs horen erbij. Welkom bij je eerste low. Ik zeg de crew gedag mijn lief een smakkerd en vervolg mijn eerste ultra poging. Dus dat misselijke gevoel onder de knie krijgen, de mindset goed houden en tevens genieten, man man wat een opgaves als ik het zo typ. Nou ik kan je zeggen dat waren die 12 kilometers inderdaad. Gelukkig kreeg ik het voor elkaar, mede mogelijk gemaakt door Peter, ik zag hem steeds iets dichterbij komen en bedacht mij ik kan beter samen lopen en mij optrekken aan hem. En zo liepen en renden wij, op een moment was ik weer de baas over mijn lijf, ondanks de aanhoudende misselijkheid, ik kon iets tempo verhogen. Zomaar uit het niets zie ik ineens een persoon opduiken met van dat dansende krullende haar, huh, Chris? en terwijl het tot mij doordringt dat het daadwerkelijk Chris van Beem is komt er door dat onverwachte moment een glimlach op mijn gezicht. Chris komt naast mij lopen en constateer dat ik er een goed tempo in heb zitten, met daarbij de vraag hoe voel je je,lopen wij gezamenlijk een stukje, en wat schetst mijn verbazing daar zie ik een baard en een kale kop, nog een bekende Cor, oké dan moet ik bij de volgende vp zijn. Nee zegt Cor dit is een verassing een extra moment waarop wij jullie even motiveren en trots zijn. Top actie, en Cor wijst mij de weg en roept na, paar kilometer nog en dan heb je de volgende vp, ik steek mijn duim op.
Tussen vp2 en vp3 heb ik contact gehad met mijn lief over mijn misselijkheid en haar gevraagd en op advies van Chris om een kop bouillon klaar te zetten met een magnesium pil erbij. Vlak voor die vp, komt daar mijn steun en toeverlaat ineens opduiken bovenaan de trap en mijn hartje smelt, glimlachend loop ik met Hylke on the side de trap op. Ik gooi mijn vestje af om vervolgens een ander droog vestje-dit had ik dan wel weer heel goed uitgedacht, al zeg ik het zelf- om te doen voor het laatste stuk. Alles wat ik nodig achte overgedaan in het vestje, kom bouillon opgedronken, flinke boost zout erin en hopelijk in combinatie met de magnesium gaat dit mij verder helpen.
Van 40 tot en met 52
De laatste 12 kilometer zijn gestart, vol vertrouwen en moed vervolg ik mijn weg, door het centrum van ja welke stad weet ik niet precies, hey hier ben ik eerder geweest ging er door mijn hoofd. Na de koning van Spanje trail hebben wij hier wat gegeten en gedronken op het terras. Focus George, want hier kun je fout lopen, zowel mijn Suunto als de weg bewijzenring op de palen helpen mij om de juiste weg te vinden. Constatering, de misselijkheid, het gevoel van opkomende kramp is aan het verdwijnen. Ik glimlach weer, ondanks dat mijn lijf voelt dat ik er al 41 op heb zitten glimlach ik. Tot mijn verbazing kan ik het tempo iets opvoeren tijdens het omhoog wandelen, ook met het hardlopen heb ik een snellere tred, dit doet mij goed en geeft vertrouwen. De natuur, de zon, de warmte maakt het een mooie dag, ja heus ik vergeet niet te genieten, ene kilometer meer genot dan de andere maar ik geniet. Langzaam kruipen de kilometers voorbij en ik word emotioneel, tranen lopen over mijn gezicht en ik proef zout. Emoties want ik ben op kilometer 43, meer dan een marathon en ik ga glunderen ik bloei op ik, ik, ik. Man man wat ben ik trots, ik ga dit doen, ik ga het volbrengen die laatste kilometers loop ik op een roze wolk, note to my self, wel met pijn in mijn donder op die roze wolk, maar hey who cares ik niet in ieder geval.
Daar staat ze
Terwijl ik haar zie, komen weer de emoties naar boven, op het randje, ik ze bedwingen, twee keer slikken. We kletsen wat, drink nog een kom bouillon. Het lijkt wel een moment op Schiphol op de kis and ride strook, ik kijk op mijn horloge en zie zo goed als 49 kilometer staan, vanaf hier is het nog 5 kilometer zegt ze. Ja nee joh, nog 3 en dan ben ik er toch. Druk de Suunto weer op start, de laatste kilometers ga ik weg tikken. Weet je vroeger in de keuken waren er momenten, dat als je een kikken voorgerecht had gemaakt je zei, man hier krijg je een keihard *** van, dat he, dat gevoel overviel mij. Ik vloog, ik genoot, ik liet de dag door mijn hoofd gaan. Met de wetenschap dat ik straks een ultra-loper ben schoten de laatste voorbij. En daar dook hij op, Cor, een koude rilling want als je Cor ziet staan weet je ik heb het gedaan. Samen lopen we het laatste stukje, Cor zegt tot aan het draai hekje George dan is het klaar. Lol. Het draai hekje is weg zegt Cor lachend. En samen lopen wij tot daar, ik had al op mijn horloge gekeken en geconstateerd dat ik er geen 52 op had staan. Dit meld ik Cor en zeg hem, ik loop door tot dat ik er 52 heb, zo gezegd zo gedaan. Finish! Ultraloper! Trots!
Nog even de stad door wandelen en dan kom je bij het hotel aan.
Telefoon
Nu heeft zei emoties, ik hoor het in haar stem, huilen moet ze. Waar ben je vraagt ze. Klaar gefinisht, ik ben ultra-loper. Terwijl ik dat zeg voel ik dat er iets is, huilend en emotioneel verteld ze mij, en nu was ik er niet toen je klaar was, en, en, en. Ik snap haar volkomen. Ergens had ik het zelfde, ik miste haar op dat moment eveneens. Ik stel haar gerust, wij zien elkaar zo. Ik loop door een stad vol mensen die aan het winkelen zijn, op het terras genieten van hun vrije dag en ik. Ik loop te glunderen als een malle want ik heb het gedaan mijn eerste 52 kilometer volbracht in 6 uur en 4 minuten. Mensen kijken naar mij, want ik wijk af in het straatbeeld met mijn hardlooptune. Goolge maps helpt mij naar het hotel, verder op loopt Hylke ik fluit naar hem en samen lopen we verder. En daar is ze dan. Een knuffel en kusjes, hand in hand lopen we door naar het hotel. Zei trots, ik moe en nog trotser.
En nu, genieten, herstellen, trots zijn. En door naar meer.
Wil je dit ook, meer dan een halve marathon, verdere afstanden trailen check dan de site
https://www.start2ultra.com/ daar word je te woord gestaan met je vragen.
Natuurlijk mag je mij ook alles vragen of dit traject!
maandag 28 januari 2019
Nieuwe carrière.
Vorige week was het dan toch zover, de eerste keer. Spannend. Eerst het formulier invullen met tig vragen over drugs gebruik, verblijf in het buitenland tot aan sex vragen. Gelukkig mocht ik na het invullen van het formulier door naar de volgende halte. Daar werd mijn formulier nog een doorgelopen en blijkbaar had ik iets verkeerd ingevuld, toch fijn die extra controle. Goed dan die vinger prik, waar je vroeger als kleine jongen een schurft hekel aan had die laat je nu doen voor het goede doel. Een HB van 9.0 Lekker pik. Een bloeddruk van 135-65. Hop en ook hier mocht ik door naar de volgende halte.
Daar kwam ze hoor met vijf zakken en een naald poeh poeh, een flinke ook nog eens. Eenmaal erin viel het reuze mee, beetje knijpen in een stressballetje om de flow op gang te krijgen, werd mij verteld. En nu wachten tot dat de zak vol was, weer eens wat anders. Mevrouw, ik doe een beetje hardlopen in mijn vrije tijd wat heeft dit bloed geven daar voor effect op of consequenties voor ?Vandaag sowieso niet hardlopen, maar ach het is toch slecht weer, en morgen mag alweer wel gelopen worden! Goed zak is inmiddels volgelopen ik aan een appelsapje en de roze koek, verbandje om de arm en nog heel even blijven zitten, want het schijnt dat je na de eerste keer doneren kans kan hebben op wat licht zijn in het hoofd. Nou daar heeft ze niks verkeerd mee gezegd want ik voelde het goed.
Thuis op de bank, na de avondmaaltijd, stort ik daar even in zeg. Kapot, moe, ik zeg ik ga de douche in en slapen. Dat duurde letterlijk 5 tellen voor ik onder zeil was. Goed nachtje gemaakt, dus ik vol goede moed aan de dag begonnen, met in het achterhoofd dat ik na het werk een rondje hardlopen in de planning heb. Nu zal het wel een mannen ding zijn als ik zeg, ik had de gehele dag toch nog best last van het doneren. Werkdag zat erop, rennen dus. Alvorens ik mijn eerste keer onderging had ik eens gelezen welk effect een bloed donatie heeft op je gestel. Het uithoudingsvermogen neemt af met een flink percentage en het lijf heeft toch zeker drie weken nodig om alles weer terug op niveau te brengen. Oke. Oke. Dat is niet mis. In de wetenschap dat mijn eerste 50k voor de deur staat op 17 februari. Maar joh het zal allemaal wel loslopen met die theorieën.
Dus hup omkleden met die hap, broekje, schoentjes, kerstverlichting om en naar buiten. En Go, ja 100 meter verder en het tempo moest duidelijk aangepast worden....mmhh hooikoorts ? De trainingen van vorige week ? Nope, de eerste keer, dat is wat je voelt. Dus toch, die onzin zoals ik dacht, de informatie op de folder blijkt toch geen onzin te zijn. Jeetje. Aanpassen, tempootje lager, ha dat zal Cor geen probleem vinden.
In de loop van de week mijn trainingen gedaan zoals gewoonlijk, toch hé, heb ik er de gehele week ''last'' van gehad. Hoewel ik er 60 heb gelopen afgelopen week moet ik zeggen dat ik vermoeider was dan normaal. Al met al heeft de eerste keer toch meer invloed dan ik voor af gedacht had.
Of er een volgende keer komt, daar twijfel ik ten zeerste over. Via de social media werd ik al geattendeerd op de gevolgen van bloed doneren, tegelijkertijd zei men tegen mij. Plasma doneren, daar is sowieso meer vraag naar en het lijf heeft daar maar enkele uren voor nodig om van te herstellen.
Groet George!
zondag 13 januari 2019
We zijn er bijna #start2ultra
Start2ultra,
Zo langzamerhand komt er een einde aan het zes maanden traject, Start2Ultra waar we begonnen vanuit de gedachte op een comfortabele manier een trail van 20 a 25 kilometer gelopen kon worden alvorens je aan dit traject begon, zijn wij nu bijna aanbeland bij onze eerste ultra van 50 kilometer.
The road towards it,
Het principe van leren ultra lopen zit hem in TOYF maken. Time on your feet maken. Dus simpel gezegd je trainingen in een comfortabele hartslag zone lopen, die zone ligt voor de meeste van ons dusdanig dat het ''normale'' looptempo een paar tandjes terug geschroefd moest worden. En op die manier ga je, waar normaal een 10k loopje binnen het uur lag, nu lopen op hartslag. Wat zoveel betekend tijd loslaten en toyf maken, dan word dat uur ineens 70 of wel 80 minuten. Adapt.
Praktisch gezien, gebeurd er van alles met je lijf, met de rol binnen het gezin. Lijfelijk gezien is het een soort aanslag. Spieren gaan dusdanig belast worden dat er protest komt, verzuring, als dat nog niet alles is ga je ook tijdens het lopen merken dat je kilometers in de week flink omhoog gaan. Tijdens de eerste stapjes van loopje x in de week voel je van alles. Stijf vooral na de zoveelste halve marathon die je eigenlijk wekelijks loopt als training. Herstellen van een training, 100% herstel red je dus niet als je per week 60 kilometer mag lopen volgens je schema. Daarnaast zie je ineens dat er dingen verdwijnen op je lijf, het mannen buikje word minder yeah. En dan het eten wat je doet. Man, man het is niet aan te slepen! Waar dat dus aanpassen is voor de loper, heeft het gezin ook te maken met een onderdeel die alleen nog maar bezig is met lopen, lopen en lopen. Snel eten want ik moet lopen. Oja we eten wat later want ik wil lopen. Kunnen we wat later weg want dan kan ik nog even hardlopen. Of ja, de wekker in het weekend op 06:00. en dan de waslijn het lijkt wel of dat je een persoonlijke wasserette in huis hebt.
Het voegt ook toe,
Nieuwe mensen leren kennen die dezelfde ''afwijking'' hebben dan jij. Het voegt ook reizen binnen je eigen land toe. En het mooiste wat het toevoegt, je lijf en mindset leren kennen. Die afwijking lijkt wel bezit van ons landje te nemen steeds meer lopers gaan van het asfalt af en ontdekken trailen. Wat natuurlijk wel een belasting is voor de bossen in ons landje, gelukkig is hier goed toezicht op van Staatsbosbeheer. Social deal of groupon, erg prettig dat die er zijn dat maakt het boeken van een hotel overnachting nog enigszins betaalbaar. De laatste maanden mochten wij in diverse hotels slapen en wat is dat toch een geinige bijkomstigheid van het trailen. Dat leren kennen van je lijf tijdens belasting is ook wel een dingetje. Door die belasting van het vele lopen is je gemoedstoestand niet altijd even prettig kan ik je vertellen.Vermoeidheid laat zijn sporen achter, in slaap vallen tijdens het binge watching. Wakker liggen in bed terwijl je doodmoe bent. Hoofdpijn na het lopen die heb ik nog steeds niet onder controle. En zo zijn er meer. Mindset, want je schema roept, lopen. Ja maar ik ben moe. Nope lopen it is, natuurlijk is je schema een leidraad en kun je hier zeker vanaf wijken, immers is rust/slapen de beste training die er is. Die belasting doet een beroep op je doorzettingsvermogen, je gaat soms een rondje doen niet omdat je echt staat te springen, nee, wederom dat schema! Kun jij je zin verzetten en toch je schoenen onderbinden. Allemaal issues die je erbij krijgt, het maakt het traject naar de eerste 50k zo interessant en veelomvattend dat dit stukje tekst niet afdoende is. Heb je spijt dan George dat je er aan begonnen bent! Nope totaal niet want zoals ik al zei, het voegt toe en dat stimuleert mij iedere keer weer om de schoenen aan te trekken en het weer te trotseren. Het geeft mij zoveel terug dat na mijn eerste 50k ik zeker de schoenen niet aan de spreekwoordelijke wilgen hang. Nee. Op naar een nieuw doel, trail des fantomes 50k met een aantal hoogte meters, welteverstaan 2030, deze staat komende zomer op mijn verlanglijstje. Hoe ik deze trail moet volbrengen is een volgende uitdaging, met name door de hoogte meters word de TOYF aanzienlijk verlengt. Komt tijd komt raad.
Voor nu,
Is het nog vier trainingsweken en de vijfde week is het er op of er onder dan staat hij voor de deur. Het krijtlandpad is dan onze speeltuin voor enkele uren. De vier weken die er nu aankomen worden nog best pittig met minimaal 58k per week aan hardloop kilometers. Dus mentaal en fysiek de laatste loodjes, als ik het zo typ bbrr, word ik bevangen door een vreemd gevoel, wellicht iets van zenuwen. Gelukkig ben ik niet alleen, gezamenlijk als groep gaan wij deze uitdaging aan, helaas een uitgedunde groep. Al met al wish me luck!
George
Mijn strava profiel mocht je het leuk vinden.
Links;
Start2Ultra
Trail running events
Tailwind nutrition
Craving Trails
Zo langzamerhand komt er een einde aan het zes maanden traject, Start2Ultra waar we begonnen vanuit de gedachte op een comfortabele manier een trail van 20 a 25 kilometer gelopen kon worden alvorens je aan dit traject begon, zijn wij nu bijna aanbeland bij onze eerste ultra van 50 kilometer.
The road towards it,
Het principe van leren ultra lopen zit hem in TOYF maken. Time on your feet maken. Dus simpel gezegd je trainingen in een comfortabele hartslag zone lopen, die zone ligt voor de meeste van ons dusdanig dat het ''normale'' looptempo een paar tandjes terug geschroefd moest worden. En op die manier ga je, waar normaal een 10k loopje binnen het uur lag, nu lopen op hartslag. Wat zoveel betekend tijd loslaten en toyf maken, dan word dat uur ineens 70 of wel 80 minuten. Adapt.
Praktisch gezien, gebeurd er van alles met je lijf, met de rol binnen het gezin. Lijfelijk gezien is het een soort aanslag. Spieren gaan dusdanig belast worden dat er protest komt, verzuring, als dat nog niet alles is ga je ook tijdens het lopen merken dat je kilometers in de week flink omhoog gaan. Tijdens de eerste stapjes van loopje x in de week voel je van alles. Stijf vooral na de zoveelste halve marathon die je eigenlijk wekelijks loopt als training. Herstellen van een training, 100% herstel red je dus niet als je per week 60 kilometer mag lopen volgens je schema. Daarnaast zie je ineens dat er dingen verdwijnen op je lijf, het mannen buikje word minder yeah. En dan het eten wat je doet. Man, man het is niet aan te slepen! Waar dat dus aanpassen is voor de loper, heeft het gezin ook te maken met een onderdeel die alleen nog maar bezig is met lopen, lopen en lopen. Snel eten want ik moet lopen. Oja we eten wat later want ik wil lopen. Kunnen we wat later weg want dan kan ik nog even hardlopen. Of ja, de wekker in het weekend op 06:00. en dan de waslijn het lijkt wel of dat je een persoonlijke wasserette in huis hebt.
Het voegt ook toe,
Nieuwe mensen leren kennen die dezelfde ''afwijking'' hebben dan jij. Het voegt ook reizen binnen je eigen land toe. En het mooiste wat het toevoegt, je lijf en mindset leren kennen. Die afwijking lijkt wel bezit van ons landje te nemen steeds meer lopers gaan van het asfalt af en ontdekken trailen. Wat natuurlijk wel een belasting is voor de bossen in ons landje, gelukkig is hier goed toezicht op van Staatsbosbeheer. Social deal of groupon, erg prettig dat die er zijn dat maakt het boeken van een hotel overnachting nog enigszins betaalbaar. De laatste maanden mochten wij in diverse hotels slapen en wat is dat toch een geinige bijkomstigheid van het trailen. Dat leren kennen van je lijf tijdens belasting is ook wel een dingetje. Door die belasting van het vele lopen is je gemoedstoestand niet altijd even prettig kan ik je vertellen.Vermoeidheid laat zijn sporen achter, in slaap vallen tijdens het binge watching. Wakker liggen in bed terwijl je doodmoe bent. Hoofdpijn na het lopen die heb ik nog steeds niet onder controle. En zo zijn er meer. Mindset, want je schema roept, lopen. Ja maar ik ben moe. Nope lopen it is, natuurlijk is je schema een leidraad en kun je hier zeker vanaf wijken, immers is rust/slapen de beste training die er is. Die belasting doet een beroep op je doorzettingsvermogen, je gaat soms een rondje doen niet omdat je echt staat te springen, nee, wederom dat schema! Kun jij je zin verzetten en toch je schoenen onderbinden. Allemaal issues die je erbij krijgt, het maakt het traject naar de eerste 50k zo interessant en veelomvattend dat dit stukje tekst niet afdoende is. Heb je spijt dan George dat je er aan begonnen bent! Nope totaal niet want zoals ik al zei, het voegt toe en dat stimuleert mij iedere keer weer om de schoenen aan te trekken en het weer te trotseren. Het geeft mij zoveel terug dat na mijn eerste 50k ik zeker de schoenen niet aan de spreekwoordelijke wilgen hang. Nee. Op naar een nieuw doel, trail des fantomes 50k met een aantal hoogte meters, welteverstaan 2030, deze staat komende zomer op mijn verlanglijstje. Hoe ik deze trail moet volbrengen is een volgende uitdaging, met name door de hoogte meters word de TOYF aanzienlijk verlengt. Komt tijd komt raad.
Voor nu,
Is het nog vier trainingsweken en de vijfde week is het er op of er onder dan staat hij voor de deur. Het krijtlandpad is dan onze speeltuin voor enkele uren. De vier weken die er nu aankomen worden nog best pittig met minimaal 58k per week aan hardloop kilometers. Dus mentaal en fysiek de laatste loodjes, als ik het zo typ bbrr, word ik bevangen door een vreemd gevoel, wellicht iets van zenuwen. Gelukkig ben ik niet alleen, gezamenlijk als groep gaan wij deze uitdaging aan, helaas een uitgedunde groep. Al met al wish me luck!
George
Mijn strava profiel mocht je het leuk vinden.
Links;
Start2Ultra
Trail running events
Tailwind nutrition
Craving Trails
donderdag 27 september 2018
What an Adventure #WAA
Dan moet je naar de mudsweattrail shop in Zoetermeer, wat op zich al een straf is natuurlijk, en ooh zo gevaarlijk voor je bankrekening. Ditmaal was het om twee paar schoenen om te ruilen voor een nieuw paar. Iris had gekozen voor de Altra schoen, echter was paar één te klein en het tweede paar een halve maat groter, duidelijk te groot. Erg verbaasd ben ik over de maatvoering van Altra.
Van de nood een deugd maken is in deze niet zo moeilijk, want de #mst store is net een snoepjes winkel voor volwassenen. Dus lookaround and enjoy. Enkele weken geleden waren wij ook in de #MST store en was mijn oog al gevallen op de uiteindelijke aankoop van vandaag. WAA natuurlijk heb ik dit merk al voorbij zien komen op sociaal media echter nooit eerder gepast laat staan gekocht. Ook dit merk komt van origine uit Vive la France, net zoals Hoka one one, Salomon en Raidlight, die Fransen weten wel hoe je hardloopkleding maakt.
Goed, passen dan maar, een Ultra Carrier Shirt, maatje S dat past altijd, ahum, dit merk heeft blijkbaar hun eigen maatvoering (goh waar heb ik dat eerder gezegd) maat S is no go, maatje meer dan maar. Rits dicht, ja rits want dit merk werk met een rits, en direct is de tight fit zichtbaar. Even wennen want alles is zichtbaar.
Buiten de rits heeft dit shirt nog iets anders dan de ''normale'' running shirts, namelijk rondom je middel zitten diverse zakken. In diverse formaten, links voor een zakje speciaal voor je telefoon, met een uitsparing voor je koptelefoon draadje, rechtsvoor een dito zakje qua formaat. De achterzijde is voorzien van twee grote zakken waar makkelijk een flask of regenjack in past. Eerste gedachte is handig want dan hoef je niet altijd een race vest aan. Geen hekel aan een race vest, mocht je dat denken, alleen met de warmte van afgelopen zomer is een race vest toch wel een extra belasting, en doordenkend aan de winter is het ook ideaal, jasje erover en rennen. Door naar de stof van het shirt, prettig in gevoel en licht. Onderaan het shirt heeft de fabrikant een siliconen rand aangebracht, het idee hierachter is dat het shirt tijdens het lopen niet omhoog kruipt. Dit moet een topper worden zou je zeggen.
WAA heeft ervaring in de wielrennerij de achterliggende gedachte bij dit shirt komt dan ook daar vandaan, de normaalste zaak is het in de wielrennerij om zakken en ritsen te hebben in je shirt. Dat principe heeft WAA overgenomen en toegepast in hun Ultra collectie.
Dan het eerste loopje met dit shirt van WAA. Vreemd maar wel lekker, soort rivella ervaring. Je moet er even aan wennen, rits in plaats van een v hals, wat erg prettig is by the way want hoe vaak heb je niet de neiging om je shirt iets open te doen. De zakken rondom, top, telefoon past prima, klittenband werkt perfect je telefoon blijft keurig op zijn plek. Achterop, waar mijn flask zit, ook dat werkt naar behoren. Shirt neemt goed op en droogt ook lekker snel, tot daar zeg ik ja. Alleen die siliconen rand, valt mij ietsjes tegen, shirt komt wel wat omhoog. Of dit aan mijn figuur ligt, aan het broekje wat ik droeg, daar moet ik nog achter komen tijdens de volgende loopjes. Volgende run een ander broekje kiezen en ervaren wat er dan gebeurt.
Conclusie;
Top aankoop.
Zo goed dat ik al gekeken heb naar de long sleeve versie voor de koudere dagen.
 |
| Korte mouw versie |
 |
| check die handige zakken |
 |
| longsleeve voor de koudere dagen |
zaterdag 12 mei 2018
Navigeren met de Suunto #LuchoDillitos
Na alle tegenslagen, conditie die drastisch achteruit gerent is en een poosje niet kunnen lopen, was deze week weer als vanouds. de tijd van het jaar helpt natuurlijk ook mee, langzaam komt iedereen uit zijn winter dip, overal op social poppen de zomer foto's omhoog, korte mouwen, hemdjes, korte broekjes en van die leuke rokjes...love it.
Begin deze week was het een kort rondje, omdat, ja helaas ieder jaar weer komt het terug, die hooikoorts pittig zijn ding deed in het begin van de week. De omschakeling van winter naar pollen regen is altijd even pittig in den beginne. De luchtwegen, de neus en vergeet je ogen niet krijgen het dan even flink voor de kop. Moe, hoesten niezen ppfff. Kort rondje dus. 6 kilometer in 33 minuten met hoesten, niezen en heftige behoefte aan een wc maken dat de kop eraf was.
Donderdag dag één van de vier vrije, reden we vroeg naar Rotterdam zuid, mijn lieve vrouw ging die dag schilderen bij mijn ouders, aangezien ik geen kwast kan vasthouden was ik dus verplicht om mezelf te vermaken, de geliefde zoon uitgehangen en, en het plan opgevat om een stukje te gaan hardlopen door Zuid, de wijk waar ik opgegroeid ben. Zo tof was dat, overal waar ik liep, herkenning uit mijn jeugd even mijmeren over vroeger, een trip down memory lane was het. Wij woonde vroeger vlak bij waar mijn ouders nu weer wonen en dat is vlak bij het mooiste stadion van Nederland de KUIP. Dan loop je daar te lope en komt spontaan het kippenvel op je lijf te staan. Door gelopen met wel de kanttekening dat er zoveel verandert is dat je de weg gewoon bijna kwijt bent. Daar woonde mijn lieve oma haar laatste jaren, en daar, ja daar zaten die en die op school. Station Lombardijen onder door, nog meer herinneringen, de sloot waar vroeger geschaatst werd. Foto's, filmpjes insta deel momenten ik voelde mij even een #asicsfrontrunnerT terug bij de zonnetrap met een bigsmile.
Rondje van 7.7 kilometer in 41 minuten.
Vrijdag dan, de wekker vroeg, beide gingen we sporten afzonderlijk van elkaar. Iris zweten in Laco, ik alleen naar Haamstede om daar te gaan lopen in het bos. Voorbereid als altijd ging in met de auto naar het bos voldoende water bij, droge kleding, zonnebrand, anti teken spray spul. De suunto geladen met een route, want ik en het bos zijn na al die jaren nog steeds geen big friends, topografisch, route vast, gevoel voor richting mwah. Goed route geladen en gaan, voor het eerst op navigatie lopen met mijn suunto, vertrouwen op een dood element, not my kind of koekie, maar goed keuzes. Linksaf zegt de suunto, verbaast loop ik naar links, het scherm laat de route zien, huh zo zijn wij twee weken gelden niet gelopen met de bosbokken. Oke vertouwen George, gestaagd loop ik door, kruising twee ? nee joh er klopt iets niet. Terug naar de route in het begin scherm en wat zien ik een route van 2017 sjips, als halve autist was ik me daar even van slag want nu moet ik random door het bos gaan rennen. Dan maar op de pijlen lopen. Uhu Ik zal jullie de details besparen, de verkeerd gelopen, omgedraaid, zal ik links, of rechts, ga ik goed, naar boven of toch rechtdoor. Efin het plan was 12 kilometer lopen. Na 12 kilometer was ik dus mooi niet terug bij de auto, Google maps dan maar, 3.1 kilometer nog naar de auto!
Lucho Dillitos, gelukkig had ik die meegenomen. Voor het eerst ga ik een Lucho nemen, ik heb er 5 gekocht en vandaag begin ik met de classic smaak. Na twee hapjes ben ik verkocht, de smaak! Het mond gevoel! De verpakking! De grote! Wauw Wauw Wauw wat een top product. De smaak is subtiel, zoet ja zeker, niet TE voor mij dan, het mond gevoel is erg prettig, de lucho smelt in je mond, de smaakpapillen gaan als een malle tekeer van genot, niet echt water nodig tijdens het nuttigen. De verpakking is ook subliem, deze is biologisch afbreekbaar de lucho is verpakt in een gedroogd bananenblad hoe tof en bewust. Let op haal thuis de lucho uit de plastic verpakking. Uiteindelijk kwam de auto weer in zicht uiteindelijk waren het 15.4 kilometers in 90 minuten. Moe was de conclusie toen ik even in de achterbak van de auto zat.
Nee ik ben nog lang niet op het niveau van vorig jaar mei, zo zie je maar dat vorm, conditie een relatief iets is als je 48 bent ;-)
Gelukkig heb ik nog wat maanden om mij fysiek en geestelijk voor te bereiden voor de kustmarathon.
Sportieve groet,
George.
dinsdag 6 maart 2018
Rotterdam Marathon 2018 #DitJaarNietHelaas
Eindelijk was het een feit, ik ga de Rotterdam marathon lopen, jaren ervoor was het geen optie in verband met de Roparun. dit jaar geen Roparun, dus plek voor een ander doel. Geweldige werkgevers die ik heb- trouwe Roparun sponsoren- zeiden dan sponsoren wij jou marathon. Helemaal gaaf. Startbewijs in the pocket. We praten nu over november 2017. Blij ei als ik was ging ik naar huis met het nieuws. Een ietsjes minder blije vrouw, maar achter de wolken zag ik toch ook dat zei het leuk vond voor mij.
Eigen schema? Sportrusten ?Schema maar eens uit de kast trekken dan, Iris heeft een heel mooi vijf maanden schema in haar personal trainings- opleiding map zitten. Ik hoorde om mij heen al verbazing, vijf maanden, is dat niet wat veel! Andere zienswijze, inzicht hoe je het ook noemt ik ben ermee aan de slag gegaan. Zo gezegd zo gedaan, schema gaan volgen. En ja hoe zeg je dat, nu in maart 2018, het leek wel of er toen (november 2017) al besloten was dat ik de marathon van Rotterdam niet zou gaan lopen.
En toen gebeurde het!
Allereerst en flinke jaap in mijn hand wat de training voor een kleine week on hold zetten, vol goede moed de training weer opgepakt. Krachtig voelde ik mij worden, tempo ging omhoog, ik genoot. Weekend training achter de rug, maandagmorgen wekker weer op 5:45 ik spring uit bed, ontbijt, en hup aan de arbeid....einde van de werkdag stond er een tempo loop op van 10 km. Goed eerst werken, ergens midden op de dag was het, auw, terwijl ik de trap afliep tijdens een bezoek aan een collega bedrijf, een flinke steek in mijn rechter oog, even knipperen dacht ik nog, vuiltje.Verder op de dag nog wel af en toe een vervelend gevoel in mijn rechteroog, eigenlijk geen aandacht aan geschonken. Tot dat ik na het eten mijn lenzen uit deed. Poef binnen no time een rood oog, welke met de minuut meer pijn ging doen.
Volgende ochtend, nog meer pijn, oke dokter dus. Het gewone ritueel, ontbijtje, werkkleding aan, tas inpakken en om 8:10 bij de dokter binnen lopen met als idee, zalfje of zo en door naar het werk.
Nou dat liep even anders, oogarts en thuis blijven, hoornvlies-ontsteking, later bleek het tot mijn derde laag gegaan te zijn, flink diep dus, flinke beschadiging als je daar niet mee oppas dan blijft het de rest van je bestaan een zwakke plek. Dus rust en zalf. Nee joh dit was het nog niet er komt nog meer. Ondertussen flink in baal modus, want ja dan kun je wel vijf maanden willen trainen maar op deze manier gaat het niet lukken. Aangekomen in december en uitkijkend naar twee weken vakantie, flink trainen was het credo, na de hoornvliesontsteking was ik langzaam weer begonnen om het schema op te pakken. Vakantie.
Kerstvakantie wat betekend het hele gezin is vrij, heerlijk genieten van de vrije tijd, beetje eten, biertje en natuurlijk trouw blijven aan het vijf maanden schema. Dat eten en biertje lukte wel alleen dat schema he daar is toch iets mis mee begon ik langzaam te denken. Vakantie een synoniem voor griep ? ik heb het opgezocht nergens kon ik het vinden. Twee weken plat op de bank, koorts, keelpijn, hoesten blegh. Schema hahaha welk schema. Kop op en positief blijven het kan gewoon nog met drie maanden trainen.
Adapt (Zich aanpassen; zich schikken; arrangeren; aanpassen)
Kan ik, excel erbij gepakt, trainingen ingedeeld en door! Normaal sport ik 4/5 dagen in de week, nu ging de frequentie omhoog naar 5/6 dagen, motivatie zat sky high ik voelde mij een soort Froome zonder fiets en en en. Die griep hakte er best in, dan merk je goed dat je bijna 48 bent -op het moment van schrijven inmiddels 48 is- Ook hier moest ik mij even aanpassen een paar stappen terug in conditie en belasting! Ik vertelde al dat ik top werkgevers heb, nu, gingen die nog even een stapje verder, buiten het startbewijs is het ook nieuwe schoenen, broekje en shirtje.
Salomon bracht de nieuwe zomer lijn uit. De RA pro 6 mm drop zijn het geworden! Dat motiveert en stimuleert om er keihard tegenaan te gaan. Nog 12 weken tot aan, zoiets was de inhoud, you got mail, marathon mail. Januari gaat voorbij zonder problemen, februari idem dito, de kriebels komen, de trainings- intensiteit neemt toe.
Intensiteit neemt toe en maart roert zijn staart.
Het word kouder, heerlijk, voor mij als hooikoorts patiënt is lopen in kou erg goed te doen, waar ik dan ook gretig gebruik van maak, inmiddels is het vier keer per week hardlopen en twee maal sportschool om de core ook sterk te houden-maken. Sneeuw tja wat moet je daar nu mee, als hardloper dan he. Sportschool dan maar in, kapot gaan op de crosstrainer, deze manier van totaal naar de klote gaan kon ik nog niet. Afwisseling ik zeg top. Goed nog steeds sneeuw, en een duurloop van drie uur in de planning, uit voorzorg want ja je wilt in die laatste weken niet geblesseerd raken ging ik afgelopen zaterdag weer eens met de bosbokken mee. Trouwens Mari van rocker tot runner schreef er een mooie blog over. spannend! hardlopen-na-een-blessure Wekker vroeg gezet, tas inpakken, schoenen keuze gemaakt, natuurlijk mijn nieuwe suunto spartan sport om de pols gedaan en richting Haamstede gereden...Blijf nog even lezen climax komt er bijna aan.
The final
Laagjes, dat advies lees ik al weken in allerlei posten van hardloop accounts, dus ook ik laagjes en een muts. Suunto op go, in een kalm tempo lopen wij van de parkeerplaats naar de wc, daar is nog even tijd om overbodige zaken te lossen en dan kan de training beginnen. Ik loop achter twee anderen, kijk goed uit waar ik loop want door de verse sneeuw zie je niet alles en een ongeluk zit in een klein hoekje, gaatje of slagboom. Na de slagboom, daar ligt het open bos. En daar net voor de slagboom, ging ik ter aarde, mijn rechter enkel, dubbel, pijn, niet te herhalen woorden, maar vooral pijn. Oke, even bijten, voorzichtig stappen om te voelen hoe erg het is, mmhh deze is best pittig zeg maar was de interne conclusie. Toch nog even geprobeerd om verder te gaan. Nee! klaar over en uit.
Dan ga je toch denken, 42 kilometer asfalt is blijkbaar niet voor mij weggelegd dus op naar de kustmarathon in het mooie Zeeland!
Einde marathon traject.
Herstellen.
Balen.
Bijstellen.
Adapt.
Omdenken
Kustmarathon 2018
Nieuw doel.
zondag 21 mei 2017
Koning van Spanje Trail #MijnEersteTrail
Tijdje geleden hoorde ik in de bosbokken wandelgangen de term Koning van Spanje rond gaan, Koning van Spanje ??? Waar hebben ze het over, Spanje gaan ze daar heen om te lopen. Google gaf het antwoord.
Geen moment twijfel, dat gebeurt niet vaak mijn middel name is twijfel, dank u voor uw inschrijving op de 32 km Koning van Spanje Trail. Pas daarna kwam het besef, oeps 32 km heuvels en afzien, gevolgd door een blik van mijn lieve vrouw, waarop ik ging nadenken 32 km één maand voor de Roparun......ach ik kan dit, mijn lijf is fit.
Zaterdagochtend 6 mei nou ja ochtend het voelde als nacht, de wekker krijg een klap en ik sta in een vloeiende beweging op, en realiseer mij het is D-Day, ik strompel naar beneden, koffie, eerst koffie en een stevig ontbijt. I am Ready, tas met loopspullen, koeltas met eten en drinken, telefoon 😄op naar Laco. Met drie auto's vol vertrekken wij naar Gulpen...ondertussen stijgt de spanning in mijn lijf..... Halverwege doen we een pitstop, bakkie, plasje en door.
Rond negen uur arrivé op het terrein, trainingsbroekkie uit en loopgear aan, waterzak afstellen en op naar het start terrein, beetje kletsen, beetje de spanning eraf gooien, rond kijken bij de mst shop, salomon tent en natuurlijk even een kort praatje met de Timmen aka Tim Pleijte & Tim v/d Broeke.
Daar ga ik-hun-zei-hij-allemaal 32 km bikkelen door het Limburgse landschap, al snel verlies ik iedereen uit het oog, gelukkig kan ik bij Ilse aansluiten, samen lopen wij een paar km op, al snel loop ik ''alleen'' en kom ik mijn ritme, dit red ik wel maak ik mijzelf wijs 32 kilometer lang... De eerste 10 gaan lekker, tempo kan ik mooi aanhouden, lijf voelt goed, benen doen het lekker, inmiddels zit het eerste Born gelletje erin en ik ben fan van dat spul nu al. De volgende 10 km even zo lekker, nog steeds voel ik mij goed en ook mijn benen, ik voel echt de heuvels wel in de benen zitten..Going strong op naar de laatste 12 km.
Bij kilometer 25 krijg ik een soort tik, ik zag hem niet aankomen, balen doe ik verdorie. Mijn lijf krijgt last van de heuvels, afstand, warmte, ik gooi er een gel met extra magnesium in even goed water er achter aan en ik ga door. Kramp! Vanuit mijn lies door naar de boven benen...Van binnen vloek ik, baal ik. Oké ontspan en pas het tempo aan, gelukkig lukt dat. De laatste 7 kilometer gaan eigenlijk niet verkeerd als je meeneemt dat dit mijn eerste Trail is...Gaande weg de Trail zat ik op een tijd van 3:30 geen trail insteek hé want trailen doe je niet op tijd. Nee. dat doe je om te genieten, ach ik ben lerende, er zit nu eenmaal (nog) een andere insteek in mijn hoofd..komt wel ik moet er gewoon meer lopen.
Mijn horloge geeft aan 30 kilometer, ondanks dat ik het best pittig heb, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht, nu al fier op mezelf. Ik spoor mezelf aan, ontspan, nog een kleine 2 kilometer. Go go George, ja iedereen zijn manier hé om nog ff het laatste er uit te persen. Ik hoor de speaker, ik zie de finish, en ook zie ik de laatste afdaling. Damn wat een minder fijne laatste is dit, rechtsaf het gras op, ik zet aan, kijk nog 1 keer op mijn horloge en ja ik ga over de 3:30 heen, ach wat the Fuck, ik ben trots, moe en blij dat ik het volbracht heb.. Ik finish in 3:31 en een beetje.
Kapot ? Naar de klote ? Moe ? Nee joh. Trots. Gaaf. Meer. Vaker. Genieten..oja en beetje moe toch wel hoor.
Netto tijd Koning van Spanje Trail 6 mei 2017.
George startnummer 161. 3:30;22 Bam.
Tot Volgend jaar.
Trots op alle Delta sporters die meegelopen hebben op de 15 & 32 km
Vandaag tijdens mijn eerste trail zo veel geleerd over deze tak van lopen.
Na afloop gezellig met een deel van de lopers even Gulpen in geweest calorieën aanvullen, onzin uitkramen, genieten en de dag afmaken met een Softijsje..
Thanks Limburg voor de Top dag
George.
Deze Trail dankt zijn naam aan de start & finish locatie in Gulpen: de Koning van Spanje beklimming. Een heuvel die door de Koning van Spanje tijdens de veldtochten door den Nederlanden gedurende de
80-jarige oorlog werd bezet.
Deze beklimming vormt in april voor de verschillende afstanden onderdeel van ieder zijn eigen veldtocht!
Neem deel aan de grootste en populairste Trail van Nederland met het sterkste startveld
Geen moment twijfel, dat gebeurt niet vaak mijn middel name is twijfel, dank u voor uw inschrijving op de 32 km Koning van Spanje Trail. Pas daarna kwam het besef, oeps 32 km heuvels en afzien, gevolgd door een blik van mijn lieve vrouw, waarop ik ging nadenken 32 km één maand voor de Roparun......ach ik kan dit, mijn lijf is fit.
Zaterdagochtend 6 mei nou ja ochtend het voelde als nacht, de wekker krijg een klap en ik sta in een vloeiende beweging op, en realiseer mij het is D-Day, ik strompel naar beneden, koffie, eerst koffie en een stevig ontbijt. I am Ready, tas met loopspullen, koeltas met eten en drinken, telefoon 😄op naar Laco. Met drie auto's vol vertrekken wij naar Gulpen...ondertussen stijgt de spanning in mijn lijf..... Halverwege doen we een pitstop, bakkie, plasje en door.
Rond negen uur arrivé op het terrein, trainingsbroekkie uit en loopgear aan, waterzak afstellen en op naar het start terrein, beetje kletsen, beetje de spanning eraf gooien, rond kijken bij de mst shop, salomon tent en natuurlijk even een kort praatje met de Timmen aka Tim Pleijte & Tim v/d Broeke.
Daar ga ik-hun-zei-hij-allemaal 32 km bikkelen door het Limburgse landschap, al snel verlies ik iedereen uit het oog, gelukkig kan ik bij Ilse aansluiten, samen lopen wij een paar km op, al snel loop ik ''alleen'' en kom ik mijn ritme, dit red ik wel maak ik mijzelf wijs 32 kilometer lang... De eerste 10 gaan lekker, tempo kan ik mooi aanhouden, lijf voelt goed, benen doen het lekker, inmiddels zit het eerste Born gelletje erin en ik ben fan van dat spul nu al. De volgende 10 km even zo lekker, nog steeds voel ik mij goed en ook mijn benen, ik voel echt de heuvels wel in de benen zitten..Going strong op naar de laatste 12 km.
Bij kilometer 25 krijg ik een soort tik, ik zag hem niet aankomen, balen doe ik verdorie. Mijn lijf krijgt last van de heuvels, afstand, warmte, ik gooi er een gel met extra magnesium in even goed water er achter aan en ik ga door. Kramp! Vanuit mijn lies door naar de boven benen...Van binnen vloek ik, baal ik. Oké ontspan en pas het tempo aan, gelukkig lukt dat. De laatste 7 kilometer gaan eigenlijk niet verkeerd als je meeneemt dat dit mijn eerste Trail is...Gaande weg de Trail zat ik op een tijd van 3:30 geen trail insteek hé want trailen doe je niet op tijd. Nee. dat doe je om te genieten, ach ik ben lerende, er zit nu eenmaal (nog) een andere insteek in mijn hoofd..komt wel ik moet er gewoon meer lopen.
Mijn horloge geeft aan 30 kilometer, ondanks dat ik het best pittig heb, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht, nu al fier op mezelf. Ik spoor mezelf aan, ontspan, nog een kleine 2 kilometer. Go go George, ja iedereen zijn manier hé om nog ff het laatste er uit te persen. Ik hoor de speaker, ik zie de finish, en ook zie ik de laatste afdaling. Damn wat een minder fijne laatste is dit, rechtsaf het gras op, ik zet aan, kijk nog 1 keer op mijn horloge en ja ik ga over de 3:30 heen, ach wat the Fuck, ik ben trots, moe en blij dat ik het volbracht heb.. Ik finish in 3:31 en een beetje.
Kapot ? Naar de klote ? Moe ? Nee joh. Trots. Gaaf. Meer. Vaker. Genieten..oja en beetje moe toch wel hoor.
Netto tijd Koning van Spanje Trail 6 mei 2017.
George startnummer 161. 3:30;22 Bam.
Tot Volgend jaar.
Trots op alle Delta sporters die meegelopen hebben op de 15 & 32 km
Vandaag tijdens mijn eerste trail zo veel geleerd over deze tak van lopen.
Na afloop gezellig met een deel van de lopers even Gulpen in geweest calorieën aanvullen, onzin uitkramen, genieten en de dag afmaken met een Softijsje..
Thanks Limburg voor de Top dag
George.
zondag 14 mei 2017
Blue Devils....#Salomon #Feyenoord Kampioen
Af en toe moet je gek doen, nou ja gek ik had natuurlijk onze grote vriend Google eerst geraadpleegd, want gek doen zonder Google ja dat gaat zelfs mij te ver. En wat ik daar tegen kwam beviel mij erg goed, reviews waren goed tot zeer goed, daarbij wat mensen om hun ervaringen gevraagd. Doen was hun advies. Aangezien twijfel mijn middle name ging ik niet over één nacht ijs.
Twee weken geleden besteld, gepast bij binnenkomst, direct een glimlach op mijn gezicht. Helaas was de situatie zodanig dat ze nog voor een volle week in de doos moesten blijven. En toen schoof ik de blue devils aan mijn voeten, strikte de veters, maakte de eerste stappen and smiled. Buiten aangekomen, even wachten op de gps fix van mijn TomTom en Go.
Kilometer één verstrijkt mijn glimlach word minder, kilometer twee een minimale glimlach, gedachten gaan door mijn hoofd, ojee heb ik dan toch de verkeerde, had ik moeten passen in de winkel...Stom stom, je hebt te gek gedaan...Mijn voeten branden inmiddels in mijn blue devils, stoppen dan maar, veters iets losser en door. Ontspannen loop ik door, nou ik probeer dat, met brandende voeten is dat best lastig...hahaha
Bocht door, en ik merk dat het minder word, echt waar denk ik. Ja joh echt waar. Met een goed gevoel sluit ik mijn rondje af. Rust voor de benen.
Vandaag zondag/moederdag stond er een loopje op de planning, blauwe stappers aan en genieten van het weer. En ja daar was hij weer die glimlach en groter en groter, wat een genot deze Salomon aero sonic schoenen...Met een gevoel van vleugels schieten de meters asfalt onder mij door.
Fuck de pollen zegt het onderschrift bij de foto, zo dacht ik zeker vanmorgen maar verdorie wat voelt dat toch zwaar klote, zelfs na 32 jaar wen je daar niet aan. Tijdens het hardlopen betekend hooikoorts, beperking in je tempo, longinhoud en je kunt gewoon niet gaan zoals je gewend bent. en ga je dan toch, dan doet dat zeer. Ja echt zeer. Voelt als een blok beton op je borst. Maar hé stoppen is geen optie, dus door in een iets minder hoog tempo en genieten van het weer.
Ik dwaal af terwijl ik nog steeds geniet van mijn aankoop, vanmiddag is het Match-day erop of er onder na 18 jaar kan en moet het gebeuren. Mijn cluppie kan kampioen worden.
Kan is IS Kampioen....mijn god wat een spanning vandaag en wat ben ik trots op het feit dat ik een Rood-Wit Feyenoord hart heb.
Wat een top dag vandaag.
Twee weken geleden besteld, gepast bij binnenkomst, direct een glimlach op mijn gezicht. Helaas was de situatie zodanig dat ze nog voor een volle week in de doos moesten blijven. En toen schoof ik de blue devils aan mijn voeten, strikte de veters, maakte de eerste stappen and smiled. Buiten aangekomen, even wachten op de gps fix van mijn TomTom en Go.
Kilometer één verstrijkt mijn glimlach word minder, kilometer twee een minimale glimlach, gedachten gaan door mijn hoofd, ojee heb ik dan toch de verkeerde, had ik moeten passen in de winkel...Stom stom, je hebt te gek gedaan...Mijn voeten branden inmiddels in mijn blue devils, stoppen dan maar, veters iets losser en door. Ontspannen loop ik door, nou ik probeer dat, met brandende voeten is dat best lastig...hahaha
Bocht door, en ik merk dat het minder word, echt waar denk ik. Ja joh echt waar. Met een goed gevoel sluit ik mijn rondje af. Rust voor de benen.
Vandaag zondag/moederdag stond er een loopje op de planning, blauwe stappers aan en genieten van het weer. En ja daar was hij weer die glimlach en groter en groter, wat een genot deze Salomon aero sonic schoenen...Met een gevoel van vleugels schieten de meters asfalt onder mij door.
Fuck de pollen zegt het onderschrift bij de foto, zo dacht ik zeker vanmorgen maar verdorie wat voelt dat toch zwaar klote, zelfs na 32 jaar wen je daar niet aan. Tijdens het hardlopen betekend hooikoorts, beperking in je tempo, longinhoud en je kunt gewoon niet gaan zoals je gewend bent. en ga je dan toch, dan doet dat zeer. Ja echt zeer. Voelt als een blok beton op je borst. Maar hé stoppen is geen optie, dus door in een iets minder hoog tempo en genieten van het weer.
Ik dwaal af terwijl ik nog steeds geniet van mijn aankoop, vanmiddag is het Match-day erop of er onder na 18 jaar kan en moet het gebeuren. Mijn cluppie kan kampioen worden.
Kan is IS Kampioen....mijn god wat een spanning vandaag en wat ben ik trots op het feit dat ik een Rood-Wit Feyenoord hart heb.
Wat een top dag vandaag.
Abonneren op:
Posts (Atom)