Het was Klaverstep dag in België. Op die dag constateerde ik iets vreemds tijdens ons eerste rondje al. Terwijl ik het weekend ervoor dit niet opmerkte. Het zal wel ging er door mijn hoofd. Nee het zal wel niet want ook tijdens het tweede heuveltje was het er weer.
Met mijn hardloopervaring weet ik heel goed hoe mijn benen voelen bij aanvang, midden in en na een zware/pittige run. Had ik dan hardgelopen. Nee dat deed of doe ik al bijna een jaar niet. Dit was daarom ook heel gek. Ik kon het gewoonweg niet plaatsen. De rest van de dag heb ik dit dan ook ver weg gestopt. Gewoon steppen met je donder, samen met Sascha en Nicolette was die dag tof om te doen. Ergens bij kilometer 110 waren mijn benen echt op.
Van dat step avontuur had ik minimaal één week nodig om te herstellen. Ook daar ging iets totaal anders dan normaal. Na 1,5 week weer op de step was het ook niet als "gewoon" En eigenlijk vanaf dat moment kwam de klad er in. Hartslag tijdens het steppen veel hoger. Moe, alsof ik wekelijks een marathon liep, terwijl het alleen maar werken was en één rondje op de step per week. Waar ik voor de Klaverstep weken maakte van 100+ kilometer.
Gek heel gek en onverklaarbaar ook. Dus toch maar is melden bij de huisarts. Ja bloed testen maar dan. Oke en eigenlijk kwam daar niets geks uit, behalve dat mijn ck waarde te hoog was. Creatinekinase is wat ck betekend. Huisarts wist dit ook niet goed te plaatsen. Nu na drie keer bloed geven is deze waarde nog steeds te hoog. Tevens twee andere waarden te hoog, dit kwam tevoorschijn omdat de internist er nu aan te pas komt en deze heeft op andere waarden getest dan de huisarts.
Dat is dus de reden dat ik niet actief ben op de step of heel af en toe is een klein rondje probeer te rennen. Gewoon trap lopen dan doen mijn benen pijn, werken is de max en zelfs dit is al op het tandvlees want na een week werk is het weekend daar om te rusten, maar dan ook bijna 2 dagen bank... Het anders, lees gezonder eten heeft wel wat geholpen aan het moe zijn...iets dan he.
Mijn hele lijf doet inmiddels mee qua zeer, armen ook, onderrug is not funny, en heupen oef soms moet er gewoon een 600 mg ibuprofen in om te kunnen werken. Je snapt dit is vermoeiend en geeft het leven op dit moment geen kleur. Ik mis ontzettend mijn sporten en ontspanning. Ben zelfs op zolder op zoek gegaan naar mijn biljart-keu om dat op te pakken dan, past ook wel bij mijn leeftijd tegenwoordig hoor ik dan om mij heen.
Werken zoals ik zei is lastig, dat maakt het voor mij collega's ook niet leuk. Thuis ben ik soms gewoon weg niet te doen hoor ik van mijn vrouw, terwijl ze alle begrip heeft voor mijn situatie momenteel.
Waar het mis zit of hoe je dit ook noemt ik weet het niet de huisarts evenmin, hopelijk komt de internist morgen met een richting waarin we kunnen gaan zoeken. Dat het misschien niet op te lossen is so be it, al kan ik er dan naar leven en accepteren dat het is wat het is.
Weet je wat moeilijk is je bent jezelf kwijt je ding kunnen doen wat het ook is, en dat is zo lastig om daar mee om te gaan.
Dus tot zover.
George
Subscribe by Email
Follow Updates Articles from This Blog via Email
No Comments