#Blessure

Inmiddels loop ik al weer een tijdje hard.. In de tussen tijd, soms tot frustratie van mijn geliefde, ook al aardig wat running gear verzameld. Inmiddels aardig wat afstanden op mijn conto staan van 5 km tot aan een halve marathon. En eigenlijk gaan al de afstanden me lekker af. Ook tot die running gear horen mijn drie paar schoenen...

De maanden dat ik actief ben bij AVDelta sport in Zierikzee merk ik goede vooruitgang aan mijn conditie, ik herstel stukken beter en krijg steeds meer lol in het lopen. Bruinisse was mijn vuurdoop daar nam ik deel aan mijn eerste georganiseerde loopje 10 km en trots dat ik was. Trots en kapot. Dus al met al ik vind hardlopen leuk. Kriebels als ik dagen niet kan lopen, lees inmiddels diverse blogs en bladen die er mee te maken hebben.. Soort van loop-addict aan het worden.

De halve van Renesse was wel mijn toppunt dit jaar, persoonlijk vond ik dat ik er klaar voor was en dat deelde menigeen ook met mij, tja tot dat je dan daadwerkelijk aan het deelnemen bent en onderweg zoiets hebt van. Dat dus, zwaar heel zwaar vond ik de 21.1 km door Renesse. De laatste 5km leken er wel 20. Trots op het uitlopen en eigenlijk vrij snel na de finish uitgesproken dat ik nooit maar dan ook nooit meer de halve van Renesse ga lopen.

De maandag en aansluitende week na de halve ben ik gewoon door gegaan met lopen die week heb ik er 27 gelopen en ik voelde me goed.. Goed nee fantastisch. En ergens, waar kan ik de vinger er niet opleggen na die week van de 27 km is het gebeurd. Klaar ik was er even klaar mee, mijn hoofd en lijf wilden niet meer. Zelfs zo klaar dat er een fysio aan mijn lijf te pas moest komen. Even een harde reset. Naaldje hier, naaldje daar, enkels en heup weer op z'n plek en ik dacht laat de Roparun maar komen.

Afgelopen zaterdag na 10 dagen niet lopen. Tien dagen van geen zin, geen fut, gewoon even blegh. Trok ik met plezier en goede moed mijn loopschoenen weer aan. Even warmlopen en wat oefeningen, horloge op go en gaan, temperatuur was goed, beetje wind en zonnetje op mijn bolletje ik genoot langzaam voerde ik het tempo op. Bam.. shit.. aahh nee na 2.5 km voelde ik hem opkomen in mijn bil, langzaam kroop hij naar mijn achterkant dijbeen en vervolgde zijn weg vliegensvlug naar de knie, net eronder. Negeren en doorlopen. Bij 2.9 km was het klaar.

Klaar dacht ik no way, horloge op go en rennen met je donder, ja natuurlijk Sjors, dan kan je hoofd wel zeggen rennen maar als je lijf het er niet mee eens is. Klaar dus! Op de grond gezicht naar de zee en voluit-hardop mopperend. Opgestaan even even wat gerekt en nog één keer proberen dan, met hangen, wurgen, zuchtend en verbijten heb ik er 6km uitgeperst.

Zaterdagochtend tien uur, nieuwe poging, ook deze poging strand voortijdig alleen nu al na 1.5 km ook nu weer enkel keren geprobeerd. Maar nee.. het is klaar voor nu.

Hamstring blessure!

Rust!

Rekken!

Hamstring sterker maken!

Geduld!

Dat dusss!

Sjors.