Eigenlijk best wel lastig om dit verhaal te schrijven. Bedenk ik mij nu. Waar begin je! Succes ? Drama ? Lastig want beide zijn gewoon de keiharde realiteit, de één is dan wel geschiedenis en de ander is het nu.
Mijn eerst ultra in Nederland -52 kilometer 1100 hoogte meters, gelopen op het krijtlandpad in Limburg- de weg er naar toe was nu achteraf magistraal, de wijze waarop ik mijn lijf belast heb, tijd, want die is er in gaan zitten, geduld van het thuis front. Vooral het realiseren en ervaren wat mijn lijf kon verdragen was zo tof om mee te maken. Na die eerste 52 kilometer run was ik overtuigd en vol plannen voor de volgende run, natuurlijk eerst even de gewenste rust pakken! Tijd spenderen aan andere zaken...mijn vrouw en gezin.
Tussen de bedrijven door, lees gezin en ontspanning, was ik al weer bezig om te kijken naar de volgende uitdaging, trail des fantomes 52k met 2000 hoogte meters, daarna de bear trail in Nederland van 58k met de nodige hoogte meters...deze zaten dus in mijn koppie, van koppie ging het langzaam over naar een schema. Vergeet niet te genieten van mijn eerste 52k want die was fantastisch, volbracht had ik die en wat was en ben ik rete trots op mezelf, de tranen liepen over mijn wangen toen ik mijn suunto op stop zetten na 52k.
Terwijl het leven zijn ding deed, ons gezin ook! Ging langzaam mijn lijf herstellen. En toen, als donderslag, binnen één week hadden wij een huis in Goes. Ja dat bedoel ik. Totaal onverwacht, alleen hadden wij beide het besef dat deze moest. Oké drie weken knallen, huis leeg maken, opleveren voor de huurbaas en in Goes ook nog de nodige dingen doen, daarbij werken, ik zal je vertellen een ultra lopen is er niets bij. Drie weken verder huis opgeleverd in Zierikzee, verhuist naar Goes en twee volwassen mensen volledig naar de klote.
Tijdens die weken van verhuizen, dat besef heb ik nu, had ik al wat last van mijn nek/rug, goed hebben wij dat allemaal niet van tijd tot tijd een beetje last van je lijf, de ouderdom gaat immers ook mee doen. Dus hup negeren en van links naar rechts, niet zeiken maar doen, dat motto dus. Het lijf dacht ja daar kan ik wel wat mee, waarschijnlijk heeft mijn goede conditie en gestel mij er door heen getrokken. Alleen kun je wel denken dat jij de baas bent, met je gestel en conditie. Fout.
De titel heeft ook de woorden helemaal niets. Gemiddeld liep ik 60 kilometer per week ook na mijn ultra deed ik daar weer naar toe trainen. Alleen mijn lijf zei, ik kap ermee en dat vervelende plekje op mijn rug vond dat het klaar was. Men zegt wel eens ik heb pijn ervaren in mijn leven en als 49 jarige kan ik dat ook wel zeggen. Tot dit op mijn pad kwam, nooit eerder heb ik met zulke pijn moeten dealen... Mijn hemel, wat doet zenuw pijn fucking veel zeer, maar dan echt hé.
Ik hou het even kort.
Huisarts >> pijnstillers, oxycodon. brufen>>Neuroloog, lyrica>>Nekkraag. Hieronder volgt de weg naar de nekkraag en lyrica.
Zo hup alstublieft die is voor jou George! Paar dagen er voor ook nog een blessure in mijn kuit opgelopen. Dus lappenmand. Gek als ik ben op mijn hobby en werk liet ik mijn kwaaltje daar natuurlijk niet de baas over zijn, werkkleding aan en 5 ochtenden aan de arbeid....Tijdens het weekend van de Roparun, toen ik alleen thuis was en wel durfde, trok ik heel stoer mijn altra's aan om een rondje te gaan hardlopen. Nog geen twee kilometer verder kon ik omdraaien en wandelend terug naar huis. Blessure in de kuit, yep, die is nog niet over. Balend liep ik naar huis. Gelukkig stond er een fysio beurt in de agenda, kon ze mooi even kijken naar mijn kuit. De volgende morgen fysio tijd, nou die kuit laat ik met rust daar kun je wel 4 weken voor uit trekken. Bam, streep door het schema. Paniek in mijn hoofd en de trail des fantomes dan. Kalm aan maak je niet druk er is meer. Lekker even de rug los maken en we kunnen er weer tegen aan. De volgende ochtend was hij er de pijn die ik eerder al beschreef, gelukkig kon ik snel naar de huisarts, op de fiets want auto rijden lukte niet, Iris was op haar werk en wandelen was geen optie. Met zulke pijn fietsen, ik geef je het te doen. Dan op je beurt wachten bij de dokter want ja je bent niet de enige. Dan duren 10 minuten toch lang,
Beschrijf dan maar eens pijn, want ja de huisarts luistert naar jou verhaal, door die info moet hij bepalen wat jij mankeert. Oke we doen nog even wat testjes. Shirt uit, WTF man hoe dan, shirt uit, shirt uit, ik waan mij even in de ski hut met een borrel te veel op. Al gauw ben ik terug op aarde en verga van de pijn terwijl ik op mijn meest elegant shirt uit, shirt uit doe. Nou ja, geklapte long, longontsteking of ja hij zei nog iets. Ik schrijf je twee pijnstillers voor en een verwijzing naar de neuroloog.
Oxycodon, jonguh dat is me daar ff een pil. en dan max vier per dag wooh. Zoek maar eens op waarvoor en welke mensen deze pil krijgen! Helpen doen ze zeker, wappy werd ik er van. Netflix en de bank werden mijn beste buddy's. Vrij vlot kon ik bij de neuroloog terecht. Weer testjes, gelukkig was shirt uit, shirt uit, nu vrij gemakkelijk..mede mogelijk gemaakt door Oxycodon, ja, ja, tja Nekhernia was zijn conclusie, nee geen foto's of mri puur op zijn ervaring kwam deze er uit. De nekkraag deed zijn intrede in mijn leven zo ook een nieuwe vriend genaamd Lyrica, vier weken de kraag en lyrica en dan zie ik u terug!
Hardlopen en Werken!
Dat mag je doen, zolang het de klachten niet verergerd ik hoor het hem nog zeggen. Nou werken is van fulltime naar 5 ochtenden gegaan, van 5 ochtenden naar 3 ochtenden, van 3 ochtenden naar 0. Best goed afgebouwd zou je zeggen. Nou dat afbouwen heeft de nodige emotie, woorden en tranen gekost.
Hardlopen dan. Dat mag, de neuroloog sprak, maar dat gaan we niet doen, de fysio sprak! Dus na 29 mei 2019 heeft deze man zijn hardloop schoentjes niet meer aan gehad. Ja dietrail des fantomes en de Bear trail kan ik vergeten. Vandaag mag ik terug naar de neuroloog om te kijken wat de volgende stap is.
Tot nu toe, was het best een tough koekkie zullen we maar zeggen, het ondergaan van de pijn, dat het beter is voor je herstel om niet te werken en dat hardlopen al helemaal not done is.
Achter de wolken schijnt het zonnetje, vanmorgen bij de fysio geweest en die zei, als je deze week drie keer de crosstrainer heb gedaan, je wandelingen doet en natuurlijk je rust pakt. Gaat dat goed gaan we volgende week uitbouwen met wandelen en HARDLOPEN, en hij was nog niet klaar en ook wat oefeningen in de gym voor je nek en schouders..Zo blij als een klein kind was ik.
Nu hopen dat de neuroloog ook de zon ziet.
Zo zie je maar het ene moment in het jaar loop je een ultra het andere moment in het jaar doe je een Netflix marathon...Life is full of surprises.
George.
Bovenstaande is, was, of nog steeds van doen, want lyrica is er nog steeds, maat. en werken doe ik ook nog niet fulltime, sporten doen we al wel weer, beetje rennen, in vergelijking is het nu een beetje, af en toe naar de sportschool om daar wat oefeningen te doen. Weet je leren doe je ook in deze tijd van een ''kwaal'' hebben. Je lijf opnieuw leren kennen, je mindset krijgt een opdoffer van hier tot- en ook daar moet aan gesleuteld worden met een fluwelen handschoen, dat dan weer wel. Gelukkig kan ik, volgens intimi dan hé, rdelijk tot goed omgaan met de situatie.
Wat ik nu eigenlijk zeggen wil is, Enjoy life, geniet van iedere dag dat je kunt doen wat je wilt. Het gezond zijn is een zegen. Nu vooral nu leven. Diggy dex schreef er een mooi nummer over check maar eens... Alles is nu
Mijn eerst ultra in Nederland -52 kilometer 1100 hoogte meters, gelopen op het krijtlandpad in Limburg- de weg er naar toe was nu achteraf magistraal, de wijze waarop ik mijn lijf belast heb, tijd, want die is er in gaan zitten, geduld van het thuis front. Vooral het realiseren en ervaren wat mijn lijf kon verdragen was zo tof om mee te maken. Na die eerste 52 kilometer run was ik overtuigd en vol plannen voor de volgende run, natuurlijk eerst even de gewenste rust pakken! Tijd spenderen aan andere zaken...mijn vrouw en gezin.
Tussen de bedrijven door, lees gezin en ontspanning, was ik al weer bezig om te kijken naar de volgende uitdaging, trail des fantomes 52k met 2000 hoogte meters, daarna de bear trail in Nederland van 58k met de nodige hoogte meters...deze zaten dus in mijn koppie, van koppie ging het langzaam over naar een schema. Vergeet niet te genieten van mijn eerste 52k want die was fantastisch, volbracht had ik die en wat was en ben ik rete trots op mezelf, de tranen liepen over mijn wangen toen ik mijn suunto op stop zetten na 52k.
Terwijl het leven zijn ding deed, ons gezin ook! Ging langzaam mijn lijf herstellen. En toen, als donderslag, binnen één week hadden wij een huis in Goes. Ja dat bedoel ik. Totaal onverwacht, alleen hadden wij beide het besef dat deze moest. Oké drie weken knallen, huis leeg maken, opleveren voor de huurbaas en in Goes ook nog de nodige dingen doen, daarbij werken, ik zal je vertellen een ultra lopen is er niets bij. Drie weken verder huis opgeleverd in Zierikzee, verhuist naar Goes en twee volwassen mensen volledig naar de klote.
Tijdens die weken van verhuizen, dat besef heb ik nu, had ik al wat last van mijn nek/rug, goed hebben wij dat allemaal niet van tijd tot tijd een beetje last van je lijf, de ouderdom gaat immers ook mee doen. Dus hup negeren en van links naar rechts, niet zeiken maar doen, dat motto dus. Het lijf dacht ja daar kan ik wel wat mee, waarschijnlijk heeft mijn goede conditie en gestel mij er door heen getrokken. Alleen kun je wel denken dat jij de baas bent, met je gestel en conditie. Fout.
De titel heeft ook de woorden helemaal niets. Gemiddeld liep ik 60 kilometer per week ook na mijn ultra deed ik daar weer naar toe trainen. Alleen mijn lijf zei, ik kap ermee en dat vervelende plekje op mijn rug vond dat het klaar was. Men zegt wel eens ik heb pijn ervaren in mijn leven en als 49 jarige kan ik dat ook wel zeggen. Tot dit op mijn pad kwam, nooit eerder heb ik met zulke pijn moeten dealen... Mijn hemel, wat doet zenuw pijn fucking veel zeer, maar dan echt hé.
Ik hou het even kort.
Huisarts >> pijnstillers, oxycodon. brufen>>Neuroloog, lyrica>>Nekkraag. Hieronder volgt de weg naar de nekkraag en lyrica.
Zo hup alstublieft die is voor jou George! Paar dagen er voor ook nog een blessure in mijn kuit opgelopen. Dus lappenmand. Gek als ik ben op mijn hobby en werk liet ik mijn kwaaltje daar natuurlijk niet de baas over zijn, werkkleding aan en 5 ochtenden aan de arbeid....Tijdens het weekend van de Roparun, toen ik alleen thuis was en wel durfde, trok ik heel stoer mijn altra's aan om een rondje te gaan hardlopen. Nog geen twee kilometer verder kon ik omdraaien en wandelend terug naar huis. Blessure in de kuit, yep, die is nog niet over. Balend liep ik naar huis. Gelukkig stond er een fysio beurt in de agenda, kon ze mooi even kijken naar mijn kuit. De volgende morgen fysio tijd, nou die kuit laat ik met rust daar kun je wel 4 weken voor uit trekken. Bam, streep door het schema. Paniek in mijn hoofd en de trail des fantomes dan. Kalm aan maak je niet druk er is meer. Lekker even de rug los maken en we kunnen er weer tegen aan. De volgende ochtend was hij er de pijn die ik eerder al beschreef, gelukkig kon ik snel naar de huisarts, op de fiets want auto rijden lukte niet, Iris was op haar werk en wandelen was geen optie. Met zulke pijn fietsen, ik geef je het te doen. Dan op je beurt wachten bij de dokter want ja je bent niet de enige. Dan duren 10 minuten toch lang,
Beschrijf dan maar eens pijn, want ja de huisarts luistert naar jou verhaal, door die info moet hij bepalen wat jij mankeert. Oke we doen nog even wat testjes. Shirt uit, WTF man hoe dan, shirt uit, shirt uit, ik waan mij even in de ski hut met een borrel te veel op. Al gauw ben ik terug op aarde en verga van de pijn terwijl ik op mijn meest elegant shirt uit, shirt uit doe. Nou ja, geklapte long, longontsteking of ja hij zei nog iets. Ik schrijf je twee pijnstillers voor en een verwijzing naar de neuroloog.
Oxycodon, jonguh dat is me daar ff een pil. en dan max vier per dag wooh. Zoek maar eens op waarvoor en welke mensen deze pil krijgen! Helpen doen ze zeker, wappy werd ik er van. Netflix en de bank werden mijn beste buddy's. Vrij vlot kon ik bij de neuroloog terecht. Weer testjes, gelukkig was shirt uit, shirt uit, nu vrij gemakkelijk..mede mogelijk gemaakt door Oxycodon, ja, ja, tja Nekhernia was zijn conclusie, nee geen foto's of mri puur op zijn ervaring kwam deze er uit. De nekkraag deed zijn intrede in mijn leven zo ook een nieuwe vriend genaamd Lyrica, vier weken de kraag en lyrica en dan zie ik u terug!
Hardlopen en Werken!
Dat mag je doen, zolang het de klachten niet verergerd ik hoor het hem nog zeggen. Nou werken is van fulltime naar 5 ochtenden gegaan, van 5 ochtenden naar 3 ochtenden, van 3 ochtenden naar 0. Best goed afgebouwd zou je zeggen. Nou dat afbouwen heeft de nodige emotie, woorden en tranen gekost.
Hardlopen dan. Dat mag, de neuroloog sprak, maar dat gaan we niet doen, de fysio sprak! Dus na 29 mei 2019 heeft deze man zijn hardloop schoentjes niet meer aan gehad. Ja die
Tot nu toe, was het best een tough koekkie zullen we maar zeggen, het ondergaan van de pijn, dat het beter is voor je herstel om niet te werken en dat hardlopen al helemaal not done is.
Achter de wolken schijnt het zonnetje, vanmorgen bij de fysio geweest en die zei, als je deze week drie keer de crosstrainer heb gedaan, je wandelingen doet en natuurlijk je rust pakt. Gaat dat goed gaan we volgende week uitbouwen met wandelen en HARDLOPEN, en hij was nog niet klaar en ook wat oefeningen in de gym voor je nek en schouders..Zo blij als een klein kind was ik.
Nu hopen dat de neuroloog ook de zon ziet.
Zo zie je maar het ene moment in het jaar loop je een ultra het andere moment in het jaar doe je een Netflix marathon...Life is full of surprises.
George.
Bovenstaande is, was, of nog steeds van doen, want lyrica is er nog steeds, maat. en werken doe ik ook nog niet fulltime, sporten doen we al wel weer, beetje rennen, in vergelijking is het nu een beetje, af en toe naar de sportschool om daar wat oefeningen te doen. Weet je leren doe je ook in deze tijd van een ''kwaal'' hebben. Je lijf opnieuw leren kennen, je mindset krijgt een opdoffer van hier tot- en ook daar moet aan gesleuteld worden met een fluwelen handschoen, dat dan weer wel. Gelukkig kan ik, volgens intimi dan hé, rdelijk tot goed omgaan met de situatie.
Wat ik nu eigenlijk zeggen wil is, Enjoy life, geniet van iedere dag dat je kunt doen wat je wilt. Het gezond zijn is een zegen. Nu vooral nu leven. Diggy dex schreef er een mooi nummer over check maar eens... Alles is nu
