Vanaf januari 2020 is het trainen gestart met mijn huidige trainer; doel, terug op niveau komen na mijn nekhernia die kwam op zetten half 2019. Gaande weg kwam er een plan in mijn hoofd, opnieuw een ultra kunnen lopen. Wanneer, ja zodra het lijf het toelaat.
Rustig aan beginnen en opbouwen is de afspraak met de trainer, en zo geschiedde het ook, beetje bij beetje ging de intensiteit en frequentie van het trainen omhoog, nog steeds met een wakend oog. Natuurlijk mopperde het lijf af en toe, geheel terecht overigens, dertig per week, werd veertig, en zo liep het op naar zestig per week, wat op een gegeven moment gewoon standaard werd. Lijf behapte het allemaal goed.
Tijdens die opbouw zag ik Facebook een ultra voorbij komen waar mijn hartje sneller van ging kloppen. Eind november 2020 een social trail, op het moment van lezen, was er nog sprake van dat er met meerdere mensen tegelijk gelopen kon worden. Dus ik gaf aan geïnteresseerd. Thuis werd ik voor gek verklaard. De ultra ging leven in mijn hoofd, daarna ging ik maar eens polsen bij de trainer of hij mijn schema naar die ultra kon toe buigen. Zeker geen probleem, dus zo gezegd zo gedaan.
Opvoeren die handel, nog intensiever, vier keer per week de hardloopsloffen onder binden...vol gas dus. Sommige trainingen gebaseerd op kracht, power in de beentjes brengen omdat er 1800 hoogtemeters in de geplande ultra zitten. Zeeland en hoogtemeters maken dan is er niet heel veel keus, dus bedacht de trainer dat ik met interval sessies dit ook kon bereiken. Twee a drie keer per week het snot voor je ogen lopen, hij noemt dat HIIT, of treshold, en gepolariseerd trainen....
Buiten drie keer per week, snot, werden de duurlopen ook beetje bij beetje opgevoerd, waar het eerst nog in de ochtend paste, werd het langzaam één hele dag in het weekend bezig zijn met je duurloop. dertig, veertig, marathonnetje hier, tempo blok tijdens een marathon, man man wat een creativiteit heeft de trainer.
Het lijf behapt het allemaal nog steeds, het plan voor de ultra krijgt steeds meer vorm, inmiddels een loopmaatje/vriend zover gekregen dat hij mee gaat lopen en zijn trainingen zijn ook aangepast naar de ultra. Samen deze uitdaging aangaan! Hotel is besproken, dat zijn van die dingen die een plan vorm geven, waar starten wij, eventueel de auto halverwege het parcours zetten, en zo gaan wij door met brainstormen. Ondertussen staan er diverse ultra's in het schema, allemaal voorbereiding op.
Ultra periode; ieder weekend bijna een ultra of een marathon is wat het schema aangeeft, en daarbij de ''normale'' doordeweekse trainingen, maakt dat de omvang per week stijgt, zestig, zeventig en zelfs tachtig komt er aan. De eerste marathon is er één die op normaal duurloop tempo gaat, lekker om te voelen dat herstellen hiervan dusdanig goed gaat dat het weekend er op de eerste ultra vrij goed te behappen is, deze heeft, de ultra dus, 800 hoogtemeters en die voel je wel. Weekend erna wordt het spannend, een marathon afstand en tijdens deze marathon een tempo blok van 15 kilometer op een pittig tempo, ik ben samen met een hardloop vriendin belandt in Zeeuws Vlaanderen om aldaar de gelijknamige marathon te lopen.
En die deed zeer, de ultra van het weekend ervoor voelde ik nog goed...Marathon twee voor dit jaar is een feit, gelukkig is het weekend erop iets relaxter, Nope, volgende ultra op de planning, deze keer blijf ik in Zeeland, aan de goede kant van de tunnel, en doe een deel van de kustmarathon heen en weer, ook deze ultra heeft lekker wat afwisseling en hoogtemeters. Auw, pittig en blij dat ik hem volbracht heb.
Tijdens de steamtrail, de eerste ultra van dit jaar, ging er in mijn linker been iets niet lekker, hamstring liep te klooien. Logisch 50 kilometer en flink wat hoogtemeters. Negeren iets kalm aan trainen en door. Nu las je net wat er allemaal gelopen is en na die steamtrail bleef de hamstring aanhouden, rust, lopen, rust, lukt allemaal goed. Ja wij hardlopers zijn eigenwijze mensen en pijn hoort bij zulke afstanden.
D-Day, de bladeren vallen van de bomen de temperatuur zakt iets, naaja op sommige dagen dan, ook mijn blaadje is gevallen. Afgelopen zondag, schema, 60 kilometer, zondag, wekker, lopen dus. Plan was de gehele kustmarathon van 2016 lopen, vanuit Zoutelande naar Vlissingen en zo door naar huis, met een klein ommetje zouden het er precies 60 zijn.
Deceptie; vanaf kilometer 30 ging ik echt last krijgen, omhoog lukte niet meer in een tempo, op het vlakke terrein versnellen was ook niet meer aan de orde, tja dan zijn wij eigenwijs, maar niet zo erg, dus thuisfront gebeld, zo snel als mogelijk kom ik je halen. Met pijn, moeite en wandelen heb ik de finishlein gehaald in Zoutelande, en daarbij de volgende marathon van dit jaar op de kaart gezet. Trots? of teleurstelling. Vul zelf maar in
Perceptie (waarneming) het lijf geeft aan kappen nu maat, waarneming dus, geen teleurstelling, keiharde realiteit. Keep on Pushing (die kom je vaker tegen, iets met 33) is het te veel geweest ? is er verkeerd getraind. Waar ligt het.....Met die vragen loop ik al een paar dagen rond.
Gelukkig heb ik hele lieve mensen om mij heen, allereerst mijn vrouw die heel praktisch even opnoemt, juni 2019 een nekhernia, eind januari 2020 gaat het lopen weer van start en dan nu twee marathons en drie ultra's gelopen. Dat is geen teleurstelling dat is keihard knap. Ook dit is een waarneming. Stoppen tijdens een training in plaats van doorlopen. Bravo.
Vandaag na een paar dagen rust en een weekend met 45 kilometer op de planning, toch even een kort rondje op de sloffen maken. Test dus. Nou bummer.
Na twee kilometer was het raak, linker hamstring kwam aankloppen, hey maat ik zei toch kappen. Dus op het gemak terug naar huis. Volledige rust sowieso tot 18 november dan ga ik naar de fysio. Kijken wat hij zegt. Vanuit daar verder plannen voor dit jaar. Voor 2020 staan er al 2128 kilometers op...ook dit is een waarneming..
Oja het plan, die ultra was het vernieuwde krijtlandpad.
Be Proud!
Subscribe by Email
Follow Updates Articles from This Blog via Email
No Comments